14 Φεβρουαρίου η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η ημέρα των Ερωτευμένων!
Τέσσερα χρόνια πριν ήταν η πρώτη και μέχρι σήμερα, η τελευταία φορά που γιόρτασα αυτή τη μέρα με τον τότε σύντροφό μου. Δεν είχαμε πολύ καιρό που είχαμε γίνει επιτέλους, ζευγάρι και γεμάτη ανυπομονεσία περίμενα να ξημερώσει η 14 Φεβρουαρίου.
Σάββατο ήταν και πάλι θυμάμαι και το απόγευμα πέρασε και με πήρε με το αυτοκίνητό του από το σπίτι, με σκοπό να βγούμε έξω. Αγχωμένος, μου έλεγε καθ' οδόν για ένα δώρο που ήθελε να μου πάρει και δεν μου πήρε και αντί αυτού μου έφερε ένα κουτί σοκολατάκια και ένα λουλούδι.
Προορισμός μας ήταν μια ατμοσφαιρική τζαγερί στην περιοχή της Γλυφάδας και το μαγαζί ήταν γεμάτο από ζευγαράκια που απολάμβαναν την βραδυά τους, με συνοδεία έντεχνης ελληνικής μουσικής. Ζεστός ο χώρος και "σπιτίσια" η αίσθηση και καθώς παραγγείλαμε να φάμε κάτι ελαφρύ, η συζήτησή μας ήλθε στη σχέση μας, σε αυτό που ζούσαμε, το ερωτικό σμίξιμο, που μια εβδομάδα πριν είχε έλθει να επισφραγίσει τον έρωτά μας και ένιωθα πραγματικά υπέροχα, που μοιραζόμουν εκείνη τη βραδυά με τον σύντροφό μου.
Με την Χαρούλα Αλεξίου να ντύνει τη κουβέντα μας, ένιωσα άνετα να του κάτι πολύ προσωπικό σχετικά με εμάς τους δύο και εκείνος με κοίταξε με απορία. Περίμενα να μου απαντήσει ή να συμπληρώσει εκείνο που είχα πει, μα το βλέμμα του δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και εκείνος μου απάντησε πως είδε τον λογαριασμό που ήδη είχε φτάσει στο τραπέζι μας και οι τιμές του φάνηκαν ακριβές...
Έτσι απλά, ο Άγιος Βαλεντίνος είχε πάει περίπατο, μιας και μια πεζή διαπίστωση είχε διαλύσει τα ρομαντικά σύννεφα πάνω από το τραπέζι μας στο μαγαζί που είμασταν. Παρόλα αυτά, αυτή η φορά που αξιώθηκα και εγώ να "γιορτάσω" στη Γιορτή των Ερωτευμένων, μου έχει μείνει αξέχαστη και όταν τη θυμάμαι, ένα μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη μου.
Γιατί, παρόλη τη γκρίνια και την απαξίωση που πολλοί από εμάς έχουν για την συγκεκριμένη ημέρα, το να ζήσεις έστω και για λίγο, μέσα σε ένα "ροζ συννεφάκι", προσφέροντας ή δίνοντας στον αγαπημένο σου ένα δωράκι με αφορμή αυτά που νιώθεις. Ναι, θα μου πει κανείς σαν επιχείρημα, περιμένεις μόνον στις 14 Φεβρουαρίου, να γιορτάσεις τον έρωτα? Όχι βέβαια... η ζωή δεν περιμένει επετείους για να αποκτήσει νόημα, μα το να δηλώσεις ένα συναίσθημά σου στον άλλον σε μια μέρα που είναι φορτισμένη από γλυκύτητα, είναι από τα πράγματα που μένουν, σαν μια όμορφη ανάμνηση.
Sarah Vaughan - My funny Valentine (1990) (αριστούργημα)
Αφιερωμένο στον Βαλεντίνο μου όπου και αν βρίσκεται, όποιος και αν είναι... επειδή each day is Valentine's! Γιατί θέλω να ζήσω αυτήν την αίσθηση ξανά και ξανά στη ζωή μου, να γιορτάζω τη κάθε μέρα που θα περνάει μαζί σου!
Happy Valentine's Day!
Μαριαλένα, 12/2/2009
Αναρτήσεις
Τα καλύτερα παιχνίδια του τελευταίου αιώνα
Πριν από 4 ώρες
Πολλά φιλιά και αγκαλιές κάθε μέρα κούκλα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα να γιορτάζουμε κάθε μήνα την επέτειο της γνωριμίας με τους ανθρώπους μας παρά μία φορά το χρόνο. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ γλυκιά μου πρέπει να γιορτάζεις κάθε μέρα. Από το σύντομο που σε γνωρίζω μα τόσο πυκνό διάστημα. Καλές και χρυσές οι επέτειοι μα το σημαντικό είναι που ζούμε κάθε μέρα μας με την ίδια δύναμη, το ίδιο κέφι την ίδια αγάπη για κάθε τι το ωραίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠίστεψέ με ο έρωτας είναι κάτι πολύ όμορφο μα μέσα σε πολλά άλλα. Αυτό το το κατάλαβα όταν απέκτησα αυτό που ήθελα. Υπάρχουν πολλές δυνατές συγκινήσεις ίσως πιο δυνατές από αυτόν.
Τα φιλιά μου.
Δημήτρης - museum
Καλές οι επέτειοι, αλλά, φοβάμαι, ότι αφαιρούν τον αυθορμητισμό και επιβάλλουν ένα ακόμη "πρέπει". Καλύτερα αυτές οι εκφράσεις αγάπης να γίνονται όταν τις νοιώθουμε όχι σε ημερολογιακά ραντεβού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρλεν μου,εγώ θα σου ευχηθώ να την γιορτάζεις κάθε μέρα αυτή την μέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή(και πού'σαι μικρά, μακριά από τους Σκρουτζ)
Φιλιά πολλαααααααααααααα
@ An-Lu: Έτσι ακριβώς κούκλα μου, κάθε μέρα να αισθανόμαστε "γεμάτοι" και να αγαπάμε... να δίνουμε και να μην κρατάμε την αγάπη για τον εαυτό μας και μόνον!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Stardust: Καλύτερα να "γιορτάζουμε" την χαρά της ζωής κάθε μέρα Πάνο μου, παρά να περιμένουμε κάθε 14/2, να κάνουμε ό,τι κάνουν και οι άλλοι...
@ Museum: Δεν είναι η κατάκτηση Δημήτρη μου, είναι η διαδρομή πριν και μετά και ανάμεσα, η ουσία της ζωής της ίδιας, να μην επαναπαύεσαι πάνω στις πρόσκαιρες δάφνες της κατάκτησής σου. Ο έρωτας σαν πραγματικότητα έρχεται και παρέρχεται, η χαρά του να είσαι μαζί με τον άνθρωπό σου κάθε μέρα που είσαι εν ζωή σε αυτή τη γη, είναι ανεκτίμητη!
@ Ideastudiodesign: Οι επέτειοι είναι για να δίνουν μια ακόμα ώθηση σε κάτι που μπορεί από τον καιρό ή την συνήθεια να παραμελήσεις, ή να χάσει την αρχική του λάμψη. Αυτές είναι κοινωνικές προβολές, η ουσία βρίσκεται στο αίσθημα και το συναίσθημα που μοιράζεσαι.
@ Παναγιώτα: Κορίτσι μου, έννοια σου, "μακρυά απ' τ' άδικο και από κακιά γυναίκα", έλεγε η γιαγία μου η συγχωρεμένη, οπότε και Σκρουτζ και ακατοίκητα και αλλοπρόσαλλα και άντε γειά μας και κομπλεξικά και εκδηκητικά πλάσματα, δεν έχουν θέση στη δική μου τη καρδιά, ούτε τη ζωή. Ο νοών νοείτω και η ζωή συνεχίζεται... γιατί κάθε μέρα αμα θες, γιορτάζεις αυτό που σε εκφράζει και πόσο μάλλον τον έρωτα στην ιδανική και στη πραγματική μορφή του! Και του χρόνου!
Ίσως φάνηκε το 'απέκτησα' κάτι σαν λάφυρο, σαν βραβείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς το επεξηγήσω, δεν ήταν ποτέ έτσι, στις ανθρώπινες σχέσεις, τουλάχιστον για μένα. Απλά κάποιες φορές, αν δεν τον ελέγξουμε, ο έρωτας γίνεται απειλητικός. Δεν τον αντέχουμε. Ήθελα να αναφέρω, πως για μένα υπάρχουν καμιά φορά και άλλα υπέρτερα του έρωτα και του συντρόφου, όπως γονείς, κάποιοι φίλοι, ιδανικά, αρχές, που ανακαλύπτεις κι άλλο την αξία τους όταν είσαι στην σχέση. Ο έρωτας δεν είναι πανάκεια της ζωής, η συντροφικότητα όμως είναι βασικό συστατικό της.
Με αγάπη,
Θα συμφωνήσω μαζί σου Δημήτρη και η επεξήγηση ήταν ευπρόσδεκτη, αφού ήθελες να το διευκρινήσεις το θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά και ο Έρωτας δεν είναι πανάκεια στα όποια προβλήματά μας και θα ήταν φενάκη να πιστεύουμε κάτι τέτοιο, όμως είναι μια σημαντική κινητήριος δύναμη για να κάνει κανείς τις υπερβάσεις του, όσον αφορά την αναζήτηση συντρόφου στη ζωή του.
Για μένα προσωπικά, η εξισορρόπηση των διαφόρων καταστάσεων και ανθρώπων στη ζωή μας, γονείς, οικογένεια, φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον, είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, το να μην φτάνει κανείς να αφήνει πίσω σημαντικούς ανθρώπους για να κυνηγήσει τα δικά του φαντάσματα. Όταν οι γονείς μας συγχωρεθούν, αν δεν υπάρχει υποστηρικτικό περιβάλλον στις σχέσεις μας και πάλι μόνοι θα μείνουμε, ίσως με μια πιο αβάσταχτη μοναξιά από ό,τι πριν που υπήρχαν στη ζωή μας. Αλλά, όμως, δεν είμαι παράλογη, σέβομαι την αυτοδιάθεση του καθενός μας και τα δικά του ζητούμενα.
Είναι ευτύχημα να ζητούν και να οραματίζονται δυο άνθρωποι τα ίδια πράγματα σε μια δεδομένη στιγμή που γνωρίζονται, αν όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο για διάφορους λόγους, δεν παύει να υπάρχει σεβασμός και εκτίμηση για τον άλλον. Αλίμονο!
Σε ευχαριστώ πολύ που δευτερολόγησες, να είσαι καλά! Μ.