Inspiration is...

Cindy Ashton - Butterfly

Like a Butterfly flying high trying to reach for the Sun..."



Survivor - Eye of the Tiger

...like an ancient soul fighting for the right to be in this world,


The Don't Quit Poem

...like a word of wisdom that guides you through the darkness into the Light!


Για όλα και όλους όσους μας εμπνέουν στη ζωή μας, αφιερωμένο!

Καλή ακρόαση,

Marialena, 25/2/3009

Μείωση ωραρίου για ΑμΕΑ με αναπηρία 67% και άνω

Επέκταση μειωμένου ωραρίου εργασίας σε υπαλλήλους του Δημοσίου, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ (α' και β΄ βαθμού) οι οποίοι είναι άτομα με αναπηρία ή έχουν παιδιά με αναπηρία (παρ. 8, άρθρου 30 του Ν.3731/2008)

α. Επεκτείνεται το μειωμένο ωράριο εργασίας κατά μια (1) ώρα την ημέρα σε όλους τους τακτικούς και με σχέση εργασίας ιδιωτικου δικαιου αοριστου χρονου υπαλληλους του Δημοσιου, των ΝΠΔΔ και των ΟΤΑ, οι οποιοι εχουν αναπηρια σε ποσοστο 67% και ανω.

β. Οι ιδιες ρυθμισεις ισχυουν και για νεφροπαθεις τελικου σταδιου.

γ. Καθορίζεται ως ποσοστό αναπηρίας (πνευματικής, ψυχικής ή σωματικής), των παιδιών των τακτικών υπαλλήλων και υπαλλήλων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου του Δημοσίου, ΝΠΔΔ και ΟΤΑ, το 67% και άνω αντί του προβλεπομένου μέχρι σήμερα ορίου άνω του 67%, προκειμένου οι υπάλληλοι αυτοί να έχουν μειώμενο ωράριο εργασίας κατά μια ώρα την ημέρα.

Κατά τα λοιπά ισχύουν οι διατάξεις του άρθρου 16 του Ν.2527/1997.

Post Modern

Τύλιξε στους ώμους της ένα σάλι στα βιαστικά και βγήκε έξω, μέσα στο κρύο εκείνης της χειμωνιάτικης νύχτας, τυλίχθηκε με ένα μάλλινο σάλι και έτρεξε στο μπαλκόνι.

Τίποτε. Μόνο σκοτάδι και φώτα από τα απέναντι σπίτια έβλεπε και έναν ουρανό γεμάτο από σύννεφα που έτρεχαν. Ο παγωμένος αέρας της κοκκάλωνε το πρόσωπο και όσο τον ένιωθε, τόσο έσφιγγε πάνω της το κομμάτι από ύφασμα που πρόχειρα πήρε για να ρίξει πάνω της βγαίνοντας.

Ένας αναστεναγμός. Αυτό έσπασε τη σιγαλιά της νύχτας καθώς χαμένη κοίταγε απέναντι, τίποτε άλλο. Και τα μάτια που μαστιγώνονταν από τον αέρα, μα αυτή, εκεί, ακίνητη, δεν πήγαινε πουθενά σαν άγαλμα που έστεκε εκεί έξω από πάντα.

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις... ναι, ήταν το μυαλό της πλημμυρισμένο από σκέψεις. Για όλα και για τίποτε. Μην τα ρωτάς, πονάνε όσο τα ανασύρεις από τη μνήμη. Μπα και τι έμεινε θαρρείς, μόνο στοιχειωμένα όνειρα και προδωμένες αγάπες στο τέλος. Όσο και αν περνάει ο καιρός, όσο και αν αλλάζουν οι εποχές. Όλα σου γύρω αλλάζουμε και όλο τα ίδια μένουν...

Τα πόδια της πάγωσαν στο πλακάκι, μα δεν εννούσε να φύγει. Με το βλέμμα της απλανές και τα χέρια να την έχουν αγκαλιάσει μέσα στο σάλι της, το μυαλό της γύριζε σε χιλιάδες στροφές. Κομμάτι, κομμάτι προσπαθούσε να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ. Λες και είχε σημασία πια, όχι δεν είχε αλλά... αλλά, ναι αλλά, αυτά τα αλλά μένουν τελικά και μας κυνηγούν αλύπητα.

Όπου και αν έστρεφε τα μάτια της ένιωθε τείχη ψηλά, ή τάφρους να στέκουν στα οδοφράγματα. Εν καιρώ ειρήνης, ο πόλεμος μέσα της μαινόταν. Ήταν η διαμάχη για να παραδωθεί στο πεπρωμένο της, στη ζωή που εκείνη είχε χαράξει ερήμην της και έλεγε να μην το παραδεχτεί ακόμα. Γερνούσε, ναι, αυτή ήταν η αλήθεια... ό,τι και να έκανε τα νιάτα δεν θα γύριζαν ποτέ πίσω, για να της δώσουν το άλλοθι των πράξεων που δεν έχεις συναίσθηση ότι κάνεις, λόγω του νεαρού της ηλικίας και ο έρωτας επίσης.

Τι έκανε το κορμί της άραγε να υποφέρει εκείνη τη νύχτα στο αγιάζι? Το κρύο ή μήπως ήταν άραγε η μοναξιά της? Οι στιγμές εκείνες που δεν αντέχεις ούτε το ίδιο σου το δέρμα, ούτε τα ίδια σου τα σωθηκά και θες να διαμελήσεις το σώμα σου στα εξ ων συνετέθη?

Ο έρωτας... ίσως, περισσότερο το γεγονός πως ό,τι και αν έκανε πια, η πορεία της ζωής της ήταν προδιαγεγραμμένη. Θα γερνούσε τυλιγμένη μέσα στην αχλή του πρότερου έντιμου βίου και αυτό ήταν. Η αυλαία μόνο δεν είχε πέσει ακόμα. Δεν μπορούσε να μην φέρει στη θύμησή της, εκείνο το γράμμα που της είχε στείλε ο ξενιτεμένος πρώην σύντροφος, για την γιορτή των ερωτευμένων της είχε γράψει λέει, μα περισσότερο μέσα στο κιτρινισμένο πια χαρτί στο κομοδίνο, ήταν ότι δεν έζησαν αυτοί οι δύο, παρά αυτά που έζησαν μαζί.

Της έγραφε πόσο του άρεσε να την περιποιείται και να την κάνει να νιώθει ασφαλής στα χέρια του, της περιέγραφε την τελευταία ερωτική του φαντασίωση που ποτέ δεν έγινε πραγματικότητα μαζί της, της έφερνε στο νου λόγια και συμπεριφορές που είχαν όταν ήταν μαζί, κάποιους αιώνες πίσω... σε ένα παρελθόν τόσο μακρυνό μα και απρόσιτο, τυλιγμένο στην αχλή της λήθης. Το γράμμα φυλάχθηκε με προσοχή στο συρτάρι του κομοδίνου της, στο άδειο της κρεββάτι δίπλα. Ούτε και θυμόταν πόσες νύχτες τα λόγια του ήλθαν και την έκαναν να γυρίσει πίσω στον χρόνο, εκεί που ήταν ξανά ζωντανή, ξανά ερωτευμένη και νέα.

Και μετά, το χαρτί διπλωνόταν στα τρια και έμπαινε στον φάκελο που έφτασε με το ταχυδρομείο, για να την προκαλέσει να το ανασύρει και διαβάσει, μιαν ακόμη φορά και μέσα της να κλαίει, να σπαράζει, για όσα πια ήταν μια ομιχλώδης ανάμνηση στη ψυχή της. "Συγνώμη που δεν σου έστειλα τίποτε, μα η ξενιτειά με έχει περιορίσει εδώ που είμαι, μα θέλησα να σου στείλω αυτό το γράμμα για να σου πω χρόνια πολλά μέρα που είναι..." της έγραφε στο ξεκίνημα της επιστολής του. Πρέπει να έγραφε ώρες, μέρες, μερόνυχτα ολάκερα για να της το στείλει αυτό το γράμμα.

Το πήρε απαλά και το έσφιξε στο στέρνο της. Τώρα είχαν όλα πια τελειώσει, χρόνια τώρα και εκείνη σε μια διαρκή χηρεία που νόμιζε πως ήταν γαλήνη μέσα της. Όχι βιολογικά, αλλά συναισθηματικά, μια μαύρη πλερέζα απλωμένη εκεί που κάποτε υπήρχε φως και ήλιος ζωοδότης μέσα της. Ήλθε αυτό το γράμμα και τσαλάκωσε τον καλοστρωμένο μανδύα μέσα της, ανέσυρε τη σκοτεινιά από την άκρια της καρδιάς. Για φαντάσου...

Ήθελε να τον είχε μπροστά της, ζωντανό και όχι ολόγραμμα και να άγγιζε το κορμί του, να του έλεγε γιατί τόσα χρόνια μετά, δεν αφήνει τα φαντάσματά του να φύγουν. Τα δικά της είχε πείσει τον εαυτό της πως τα είχε αποδιώξει πια, ή καλύψει κάτω από το σκοτεινό παραπέτασμα. Να του πει, γιατί δεν έκανε διαφορετικά τότε που ήταν μαζί, γιατί έφυγε από κοντά της, γιατί, γιατί, γιατί... γιατί συνέχιζε και τη σκεπτόταν και της αναστάτωνε την ευαίσθητη ισορροπία της.

Γιατί ίσως να είχε ανάγκη να τον αγαπούν, ή να νομίζει πως τον αγαπούν, έστω και αν αυτή η αγάπη δεν είχε ανταπόκριση πια. Πέρασαν μήνες και δεν του απάντησε στο γράμμα του. Δεν έβρισκε τη δύναμη να γράψει στο χαρτί αυτά που ένιωθε, να αφήσει το ηφαίστειο να ξεχειλίσει, να τον συμπαρασύρει στην ορμή των συναισθημάτων της. Αυτό φοβόταν, την ορμή των συναισθημάτων της.

Όσο μεγάλωνε, όσο βούλιαζε μέσα στη βολεμένη της ζωή, δεν άντεχε πια την ένταση των συναισθημάτων της. Να νιώσει πάλι ζωντανή, επιθυμητή και ακμαία. Προτιμούσε να ξεχνά, επέλεγε να αποστασιοποιείται από τα μεγάλα πάθη και τα μεγάλα λάθη και έτσι, αρκούταν στα λίγα, στα ελάχιστα που δεν έκαναν τη καρδιά της να χτυπά με πάθος. Η Ατλαντίδα μέσα της μπορούσε να περιμένει, μιαν αιωνιότητα ακόμα... με τις τραγικές ηρωϊδες της Έμιλυ Ντίκινσον, δεν ήθελε άλλο να ταυτιστεί και να συμπάσχει. Προτιμούσε να αφεθεί στη μεταμόρφωσή της σε ένα πλάσμα όμοιο με την συγγραφέα, κλεισμένη μέσα σε όσα δεν άντεχε πια να της θυμίζουν όσα δεν επρόκειτο να συμβούν.


Blake, image by www.agdei.com

Είχε πια αρχίσει να τρέμει όση ώρα έμεινε έξω στον αέρα. Ασυναίσθητα ένα ρίγος είχε αρχίσει να τη διαπερνά, δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν συγκίνηση ή αντίδραση που βγήκε έξω σχεδόν άντυτη μέσα στη χειμωνιάτικη νύχτα. "Ελα, μπες μέσα μην πουντιάσεις βραδυάτικα" της είπε η φωνή στο κεφάλι της και εκείνη υπάκουσε. Έριξε μια δεύτερη κουβέρτα στο σκέπασμα για να ζωντανέψουν τα πέλματά της ξανά και ξάπλωσε.

'Απλωσε το χέρι στο τραπεζάκι δίπλα της και έπιασε τον φάκελο που είχε παραλήπτη εκείνην. Τον φίλησε και μετά τον ακούμπησε στη καρδιά της για ένα λεπτό. Της έφτανε αυτό... Έκλεισε τα μάτια και βυθίστηκε στο μεταίχμιο του ύπνου και της εγρήγορσης. Δεν θυμόταν τίποτε άλλο, παρά μόνον την αγκαλιά του τότε που της έλεγε πως είναι ασφαλής μαζί του και μετά ο ύπνος την πήρε στα δικά του αδιάβατα μονοπάτια μέχρι το επόμενο πρωί που θα την έφερνε πάλι πίσω στη δική της, κραυγάζουσα μα βουβή πραγματικότητα, για μιαν ακόμη φορά.

Marialena, 18/2/2009

Η δική μου Αθήνα (μέρος 2ο)

Νυχτερινές λήψεις αυτή τη φορά, από κτίρια της Αθήνας που φωτισμένα παρουσιάζουν μιαν άλλη όψη.


Η πλατεία Ομονοίας από την οδό Μαρίκας Κοτοπούλη και Γ' Σεπτεμβρίου


Η Ομόνοια από τη μεριά της Πειραιώς και Αθηνάς


Διακοσμητικά φωτάκια στις ελιές της πλατείας Ομόνοιας


Η Ακρόπολη, μιαν χειμωνιάτικη νύχτα, από την ταράτσα του Τιτάνια


Στο βάθος ο Λυκαβηττός


Λυκαβηττός, φωτισμένος από το Τιτάνια

Η ώρα του λυκόφωτος είναι άλλωστε μαγική, γιατί μπορείς να παίζεις με το φως που έχει απομείνει και τα κτίρια με τους φωτισμούς που έχουν στην εξωτερική τους όψη, να αποκτούν μιαν ακόμα πιο διακριτή διάσταση στο βλέμμα.


Το κατάστημα Νότος Home από τη Πλατεία Κοτζιά


Η πλατεία Κοτζιά και στο βάθος το Δημαρχείο Αθηνών


Το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στην Αιόλου


Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και το Παλαιό Ταχυδρομείο στη Πλατεία Κοτζιά


Το Παλαιό Ταχυδρομείο

Όσον αφορά στη φωτογράφο, η περιπλάνηση στην Αθήνα, μέρα ή νύχτα, συνεχίζεται...

Για την ιστορία: Η δική μου Αθήνα (μέρος 1ο)

(c) all photos by Marialena, 2008

Μαριαλένα, 15/2/2009

My funny Valentine!

14 Φεβρουαρίου η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, η ημέρα των Ερωτευμένων!

Τέσσερα χρόνια πριν ήταν η πρώτη και μέχρι σήμερα, η τελευταία φορά που γιόρτασα αυτή τη μέρα με τον τότε σύντροφό μου. Δεν είχαμε πολύ καιρό που είχαμε γίνει επιτέλους, ζευγάρι και γεμάτη ανυπομονεσία περίμενα να ξημερώσει η 14 Φεβρουαρίου.

Σάββατο ήταν και πάλι θυμάμαι και το απόγευμα πέρασε και με πήρε με το αυτοκίνητό του από το σπίτι, με σκοπό να βγούμε έξω. Αγχωμένος, μου έλεγε καθ' οδόν για ένα δώρο που ήθελε να μου πάρει και δεν μου πήρε και αντί αυτού μου έφερε ένα κουτί σοκολατάκια και ένα λουλούδι.

Προορισμός μας ήταν μια ατμοσφαιρική τζαγερί στην περιοχή της Γλυφάδας και το μαγαζί ήταν γεμάτο από ζευγαράκια που απολάμβαναν την βραδυά τους, με συνοδεία έντεχνης ελληνικής μουσικής. Ζεστός ο χώρος και "σπιτίσια" η αίσθηση και καθώς παραγγείλαμε να φάμε κάτι ελαφρύ, η συζήτησή μας ήλθε στη σχέση μας, σε αυτό που ζούσαμε, το ερωτικό σμίξιμο, που μια εβδομάδα πριν είχε έλθει να επισφραγίσει τον έρωτά μας και ένιωθα πραγματικά υπέροχα, που μοιραζόμουν εκείνη τη βραδυά με τον σύντροφό μου.

Με την Χαρούλα Αλεξίου να ντύνει τη κουβέντα μας, ένιωσα άνετα να του κάτι πολύ προσωπικό σχετικά με εμάς τους δύο και εκείνος με κοίταξε με απορία. Περίμενα να μου απαντήσει ή να συμπληρώσει εκείνο που είχα πει, μα το βλέμμα του δεν μου άφηνε πολλά περιθώρια. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και εκείνος μου απάντησε πως είδε τον λογαριασμό που ήδη είχε φτάσει στο τραπέζι μας και οι τιμές του φάνηκαν ακριβές...

Έτσι απλά, ο Άγιος Βαλεντίνος είχε πάει περίπατο, μιας και μια πεζή διαπίστωση είχε διαλύσει τα ρομαντικά σύννεφα πάνω από το τραπέζι μας στο μαγαζί που είμασταν. Παρόλα αυτά, αυτή η φορά που αξιώθηκα και εγώ να "γιορτάσω" στη Γιορτή των Ερωτευμένων, μου έχει μείνει αξέχαστη και όταν τη θυμάμαι, ένα μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη μου.

Γιατί, παρόλη τη γκρίνια και την απαξίωση που πολλοί από εμάς έχουν για την συγκεκριμένη ημέρα, το να ζήσεις έστω και για λίγο, μέσα σε ένα "ροζ συννεφάκι", προσφέροντας ή δίνοντας στον αγαπημένο σου ένα δωράκι με αφορμή αυτά που νιώθεις. Ναι, θα μου πει κανείς σαν επιχείρημα, περιμένεις μόνον στις 14 Φεβρουαρίου, να γιορτάσεις τον έρωτα? Όχι βέβαια... η ζωή δεν περιμένει επετείους για να αποκτήσει νόημα, μα το να δηλώσεις ένα συναίσθημά σου στον άλλον σε μια μέρα που είναι φορτισμένη από γλυκύτητα, είναι από τα πράγματα που μένουν, σαν μια όμορφη ανάμνηση.


Sarah Vaughan - My funny Valentine (1990) (αριστούργημα)

Αφιερωμένο στον Βαλεντίνο μου όπου και αν βρίσκεται, όποιος και αν είναι... επειδή each day is Valentine's! Γιατί θέλω να ζήσω αυτήν την αίσθηση ξανά και ξανά στη ζωή μου, να γιορτάζω τη κάθε μέρα που θα περνάει μαζί σου!

Happy Valentine's Day!

Μαριαλένα, 12/2/2009

Είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα...

... κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα!

Ίσως εσείς που επισκέπτεστε αυτή τη σελίδα τακτικά ή ίσως για πρώτη φορά, θα διαπιστώσατε την απουσία αναρτήσεων και συνδέσμων, ή εφαρμογών.

Σωστά, καθώς τη Τετάρτη 4/2, από τις 8 το βράδυ μέχρι και τις 11 μμ, ένας χάκερ μπήκε μέσω του μέηλ μου, αλλάζοντας κωδικούς στον λογαριασμό του μπλόγκερ και για να είναι περήφανος για τα κατορθώματά του, βωμολόχησε σε μέηλ που έστελνε με το όνομά μου, έσβησε όχι μόνον όσες επαφές είχα και εισερχόμενα μηνύματα, αλλά θεώρησε καλό να σβήσει και τα τρία ιστολόγια που διαχειρίζομαι, το Marialena's Moments, το The Write Stuff! by Marialena, αλλά και το ομαδικό και ιδιαίτερα δημοφιλές στην μπλογκόσφαιρα ιστολόγιο Ανώνυμοι Μελαγχολικοί! Είναι σαφές πως συμπεριφορές όπως αυτές, δεν είναι ανάξιες λόγου, καθώς συνιστούν ηλεκτρονικό έγκλημα για παραβίαση προσωπικών δεδομένων.

Το αποτέλεσμα ήταν από την Τετάρτη το βράδυ, να προσπαθώ να ανακτήσω τα προσωπικά δεδομένα που είχε καταστρατηγήσει ο αλητήριος και μετά την διαπίστωση πως τα συγκεκριμένα μπλογκς είχαν κάνει φτερά από τον Μπλόγκερ, μετά το αρχικό σοκ και την απορία των υπολοίπων μελών, να αρχίσουμε να κάνουμε κάποιες κινήσεις για να ανακτήσουμε τα δεδομένα των παρελθόντων δημοσιεύσεων και τη δημιουργία από το μηδέν ξανά αυτών των σελίδων.

Είμαστε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που δουλεύουμε στον ελεύθερο χρόνο μας, για να συγκεντρώσουμε ότι μπορούμε να ανασύρουμε και φυλάξουμε για πάνω από συνολικά 1500 δημοσιεύσεις. Εύκολο δεν είναι, αλλά με τη σωστή μεθοδολογία δεν είναι δύσκολο πλέον.

Γι' αυτό και θα χρειαστεί λίγη υπομονή και ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια από μέρους μας, για να ξαναζωντανέψουν ξανά αυτές εδώ οι σελίδες...

Μέχρι τότε να είμαστε όλοι καλά και προληπτικά, αλλάξτε κωδικούς πρόσβασης στις πιο αγαπημένες ιστοσελίδες σας και να κάνετε αντίγραφα ασφαλείας για ό,τι γράφετε στα μπλογκς.

Update! Διάβάστε εδώ: This is how to hack hotmail, gmail and yahoo mail account

Marialena, 7/2/2008

Μικρή Πατρίδα

Γιώργος Νταλάρας - Χρήστος Θηβαίος "Μικρή Πατρίδα"


Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θεοχαρίδης
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας & Χρήστος Θηβαίος ( Ντουέτο ) || Χαρούλα Αλεξίου

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

````````````````````````````````````````````````````


Μικρή Πατρίδα είναι, η αγκαλιά της μάνας που κλείνει μέσα της τον κόσμο για ένα παιδί, τα χείλια του εραστή σου όταν αγγίζουν απαλά και παθιασμένα τα δικά σου, το μικρό αρκουδάκι κρεμμασμένο στη τσάντα σου που το αγγίζεις κάθε φορά που θυμάσαι πότε το πήρες, το χάδι στο κατοικίδιό σου όταν σε υποδέχεται μετά από μια κουραστική μέρα στο σπίτι, το ραβασάκι των φίλων σου για να σου πουν περαστικά, το χαμόγελο του παππού στο διπλανό σπίτι καθώς διασχίζεις τον δρόμο, οι φωτογραφίες σε ένα παλιό άλμπουμ από τότε που ήσουν παιδί και φάνταζαν όλα διαφορετικά, ίσως πιο όμορφα...

Μικρή Πατρίδα είναι, όσα κουβαλάς μέσα σου και που κανείς και τίποτε δεν πρόκειται να σου τα πάρει, το λουλούδι που φύτεψες και ποτίζεις στη γλάστρα καθώς βλέπεις να μεγαλώνει, το φόρεμα που έραψες από το ύφασμα της μαμάς στο πατάρι, το δακτυλίδι που φοράς δώρο από τον αγαπημένο, η πρώτη σου φορά που έκανες έρωτα, το παλιό σου ποδήλατο που ακόμα οδηγείς στο χωριό και που σε έχει πάει σε μέρη μόνο δικά σου, ο βράχος μέσα στη θάλασσα που κολυμπούσες μόνη ή με παρέα, το μπλουζάκι των διακοπών σου, το σημειωματάριο της πενταήμερης στη τρίτη λυκείου που το έχεις ακόμα κάπου, το λούτρινο που κέρδισες μια φορά στο λούνα παρκ, το άδειο μπουκάλι από άρωμα που σου θυμίζει πολλά...

Μικρή Πατρίδα είναι για όλους μας αυτό το κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο. Αφιερωμένο!

Marialena, 1/2/2009