Εμείς οι γυναίκες μεγαλώνουμε σύμφωνα με τις επιρροές του περιβάλλοντός μας και τις προδιαθέσεις μας. Σαν άγραφη κόλλα χαρτί γινόμαστε αυτό που έχουμε μέσα μας ή κάτι άλλο
διαφορετικό τελικά?
Μου αρέσει να βλέπω θηλυκά που η φύση τα έχει προικίσει με τη γλυκύτητα που τους δίνει η φύση τους. Αυτό το "κάτι" που χαρακτηρίζει τις γυναίκες με θηλυκότητα από τις γυναίκες που δεν είναι προφανής η κομψότητά ή η φινέτσα τους. Από την άλλη η υπερέκθεση με φτιασιδώματα και στολίδια που κάνουν τη γυναίκα να μετατρέπεται σε άψυχη κούκλα, με αφήνει αδιάφορη. Όχι γιατί όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, προφανώς, αλλά γιατί άλλο η κομψότητα και άλλο η λατέρνα ζωντανή και η υπερβολή.
Θα μου πείτε τώρα, εσύ τα λες αυτά που είσαι σαν αγοροκόριτσο ώρες ώρες? Γεγονός και είναι και αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς και ένταξης στο κοινωνικό σύνολο. Κανείς δεν είπε ότι το φύλο είναι περιοριστικό σε συμπεριφορές αλλά και τρόπους εκδήλωσής του. Πιστεύω πως έχουμε φτάσει πια ως κοινωνία σε ένα επίπεδο που δεχόμαστε αναγκαστικά και τη θηλυκή αλλά και την αρσενική πλευρά των ατόμων ως έχουν. Το αγοροκόριτσο μεγάλωσε με δυο ισχυρά πρότυπα, ελλείψει άλλων οικογενειακών μελών που θα μπορούσαν να επηρρεάσουν το κοινωνικό πλαίσιο που κινείτο. Η μεν μητέρα, κοκκέτα και θηλυκό, αλλά όχι διεκδικητική ως χαρακτήρας, ο μεν πατέρας παρορμητικός, αρσενικό και με επιθυμία το πρωτότοκό του να ήταν αγόρι. Το κοριτσάκι αυτό είχε και τις δυο ταυτότητες και να γίνει άξια για τον πατέρα και να του μοιάσει και να μην ανταγωνίζεται τη μαμά που ξεχείλιζε από τις γυναικείες τις ποιότητες, θετικές και αρνητικές. Κι έτσι αυτό το κοριτσάκι, τράβηξε ένα δρόμο με τους επηρεασμούς του περιβάλλοντος παρόντες αλλά και τη δική της ιδιωτική λογική παρούσα.
Ως γυναίκα η φύση της είναι τρυφερή και αισθαντική, η έκφανση των ερωτικών συναισθημάτων είναι σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό της, η αγάπη της για τα παιδιά, αυτά που αισθάνεται ως γυναίκα είναι σύννομα της γονιδιακής της προδιάθεσης. Από την άλλη όμως, για να "προστατεύει" αυτή την ευαίσθητη φύση, το αγοροκόριτσο την εκθέτει κατ' επιλογήν και δεν διστάζει να προβάλλει τις αγορίστικες πλευρές της κοινωνικής της συμπεριφοράς για να επιβιώσει. Να οδηγεί το δίκυκλό της και να μη τη νοιάζει ουδόλως αν το μαλλί πατικώθηκε ή η χωρίστρα στράβωσε φορώντας το κράνος, αν δεν βάλει μακιγιάζ ταξιδεύοντας, παρά μόνο κρέμες προστασίας, ή αν αράξει μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, θα απλώσει την αρίδα της για να ξεκουραστεί και δεν την ενδιαφέρει πόσο γυναίκα φαίνεται σε αυτή τη φάση.
Ως γυναίκα θα χρησιμοποιήσει τις γυναικείες της ικανότητες για να αντιμετωπίσει τη καθημερινότητα, αλλά εκεί που θα χρειαστεί να "πατήσει πόδι" θα το κάνει, αναμετρώμενη συχνά με άνδρες εκεί που θίγεται ή παραβιάζονται τα όριά της. Της αρέσει να συνοδεύεται από άνδρες που διαθέτουν ευγένεια στον χαρακτήρα και τρόπους αλλά δεν καβαλάνε κανένα καλάμι για να επιβεβαιωθούν από εκείνη ή το περιβάλλον τους. Τους ταξιδευτές και τους ονειρευτές τους αγαπάει λίγο περισσότερο, γιατί είναι ελεύθερες ψυχές, σαν και τη δική της και δεν μπαίνουν εύκολα σε καλούπια των άλλων, όπως κι η ίδια.
Γιατί η πριγκιποπούλα που στο κοινωνικό υποσυνείδητο χτίζεται σε παλάτια με πρίγκιπες, με υπηρέτες που της κάνουν αέρα και έχει το τέλειο σώμα, την αλαβάστρινη επιδερμίδα, το πιο λαμπερό χαμόγελο, μαλλιά της Ραπουνζέλ και όταν βγαίνει από το σπίτι, να λάμπει περισσότερο από τηον Ήλιο, αγάπες μου, δεν υπάρχει. Ειδικά αν η πρώτη νιότη έχει πια περάσει και η πριγκιποπούλα του παραμυθιού μας προσπαθεί εναγωνίως να παραμείνει νέα κι ωραία για να εισπράττει τον θαυμασμό και τα κολακευτικά σχόλια του περίγυρου.
Πέραν από τo καλώς νοούμενo χιούμορ όμως, η γυναίκα που είναι ο εαυτός της, η γυναίκα που δεν φοβάται να δείξει ποια είναι και δεν αναλώνεται στα ψιμμίδια για να λάμψει εκ των έσω, αυτή η γυναίκα μπορεί να αισθάνεται γυναίκα από τις πιο προσωπικές και ανθρώπινες στιγμές της, ως εκείνες που οι περιστάσεις απαιτούν να αφήσει κατά μέρους την επιβεβαίωση του Εγώ της για την ουσία εκ της αναγκαιότητας των καταστάσεων. Τότε αυτή η γυναίκα είναι πριγκίπησσα του δικού της παραμυθιού, όταν αυτό που νιώθει, είναι αυτό που είναι και αυτό που τη χαρακτηρίζει στο σώμα, στη ψυχή και το πνεύμα της.
Σαν την αναδυόμενη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, που προβάλλει από τη θάλασσα πάνω στο κοχύλι φορώντας τίποτε άλλο εκτός από αυτό που εκπέμπει. Και αυτό είναι αρκετό.
διαφορετικό τελικά?
Μου αρέσει να βλέπω θηλυκά που η φύση τα έχει προικίσει με τη γλυκύτητα που τους δίνει η φύση τους. Αυτό το "κάτι" που χαρακτηρίζει τις γυναίκες με θηλυκότητα από τις γυναίκες που δεν είναι προφανής η κομψότητά ή η φινέτσα τους. Από την άλλη η υπερέκθεση με φτιασιδώματα και στολίδια που κάνουν τη γυναίκα να μετατρέπεται σε άψυχη κούκλα, με αφήνει αδιάφορη. Όχι γιατί όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, προφανώς, αλλά γιατί άλλο η κομψότητα και άλλο η λατέρνα ζωντανή και η υπερβολή.
Θα μου πείτε τώρα, εσύ τα λες αυτά που είσαι σαν αγοροκόριτσο ώρες ώρες? Γεγονός και είναι και αυτός ένας τρόπος συμπεριφοράς και ένταξης στο κοινωνικό σύνολο. Κανείς δεν είπε ότι το φύλο είναι περιοριστικό σε συμπεριφορές αλλά και τρόπους εκδήλωσής του. Πιστεύω πως έχουμε φτάσει πια ως κοινωνία σε ένα επίπεδο που δεχόμαστε αναγκαστικά και τη θηλυκή αλλά και την αρσενική πλευρά των ατόμων ως έχουν. Το αγοροκόριτσο μεγάλωσε με δυο ισχυρά πρότυπα, ελλείψει άλλων οικογενειακών μελών που θα μπορούσαν να επηρρεάσουν το κοινωνικό πλαίσιο που κινείτο. Η μεν μητέρα, κοκκέτα και θηλυκό, αλλά όχι διεκδικητική ως χαρακτήρας, ο μεν πατέρας παρορμητικός, αρσενικό και με επιθυμία το πρωτότοκό του να ήταν αγόρι. Το κοριτσάκι αυτό είχε και τις δυο ταυτότητες και να γίνει άξια για τον πατέρα και να του μοιάσει και να μην ανταγωνίζεται τη μαμά που ξεχείλιζε από τις γυναικείες τις ποιότητες, θετικές και αρνητικές. Κι έτσι αυτό το κοριτσάκι, τράβηξε ένα δρόμο με τους επηρεασμούς του περιβάλλοντος παρόντες αλλά και τη δική της ιδιωτική λογική παρούσα.
Ως γυναίκα η φύση της είναι τρυφερή και αισθαντική, η έκφανση των ερωτικών συναισθημάτων είναι σε επαφή με το βαθύτερο εαυτό της, η αγάπη της για τα παιδιά, αυτά που αισθάνεται ως γυναίκα είναι σύννομα της γονιδιακής της προδιάθεσης. Από την άλλη όμως, για να "προστατεύει" αυτή την ευαίσθητη φύση, το αγοροκόριτσο την εκθέτει κατ' επιλογήν και δεν διστάζει να προβάλλει τις αγορίστικες πλευρές της κοινωνικής της συμπεριφοράς για να επιβιώσει. Να οδηγεί το δίκυκλό της και να μη τη νοιάζει ουδόλως αν το μαλλί πατικώθηκε ή η χωρίστρα στράβωσε φορώντας το κράνος, αν δεν βάλει μακιγιάζ ταξιδεύοντας, παρά μόνο κρέμες προστασίας, ή αν αράξει μετά από ένα κουραστικό ταξίδι, θα απλώσει την αρίδα της για να ξεκουραστεί και δεν την ενδιαφέρει πόσο γυναίκα φαίνεται σε αυτή τη φάση.
Ως γυναίκα θα χρησιμοποιήσει τις γυναικείες της ικανότητες για να αντιμετωπίσει τη καθημερινότητα, αλλά εκεί που θα χρειαστεί να "πατήσει πόδι" θα το κάνει, αναμετρώμενη συχνά με άνδρες εκεί που θίγεται ή παραβιάζονται τα όριά της. Της αρέσει να συνοδεύεται από άνδρες που διαθέτουν ευγένεια στον χαρακτήρα και τρόπους αλλά δεν καβαλάνε κανένα καλάμι για να επιβεβαιωθούν από εκείνη ή το περιβάλλον τους. Τους ταξιδευτές και τους ονειρευτές τους αγαπάει λίγο περισσότερο, γιατί είναι ελεύθερες ψυχές, σαν και τη δική της και δεν μπαίνουν εύκολα σε καλούπια των άλλων, όπως κι η ίδια.
Γιατί η πριγκιποπούλα που στο κοινωνικό υποσυνείδητο χτίζεται σε παλάτια με πρίγκιπες, με υπηρέτες που της κάνουν αέρα και έχει το τέλειο σώμα, την αλαβάστρινη επιδερμίδα, το πιο λαμπερό χαμόγελο, μαλλιά της Ραπουνζέλ και όταν βγαίνει από το σπίτι, να λάμπει περισσότερο από τηον Ήλιο, αγάπες μου, δεν υπάρχει. Ειδικά αν η πρώτη νιότη έχει πια περάσει και η πριγκιποπούλα του παραμυθιού μας προσπαθεί εναγωνίως να παραμείνει νέα κι ωραία για να εισπράττει τον θαυμασμό και τα κολακευτικά σχόλια του περίγυρου.
Πέραν από τo καλώς νοούμενo χιούμορ όμως, η γυναίκα που είναι ο εαυτός της, η γυναίκα που δεν φοβάται να δείξει ποια είναι και δεν αναλώνεται στα ψιμμίδια για να λάμψει εκ των έσω, αυτή η γυναίκα μπορεί να αισθάνεται γυναίκα από τις πιο προσωπικές και ανθρώπινες στιγμές της, ως εκείνες που οι περιστάσεις απαιτούν να αφήσει κατά μέρους την επιβεβαίωση του Εγώ της για την ουσία εκ της αναγκαιότητας των καταστάσεων. Τότε αυτή η γυναίκα είναι πριγκίπησσα του δικού της παραμυθιού, όταν αυτό που νιώθει, είναι αυτό που είναι και αυτό που τη χαρακτηρίζει στο σώμα, στη ψυχή και το πνεύμα της.
Σαν την αναδυόμενη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι, που προβάλλει από τη θάλασσα πάνω στο κοχύλι φορώντας τίποτε άλλο εκτός από αυτό που εκπέμπει. Και αυτό είναι αρκετό.
Marialena, 23.10.2018 (I may not be a classy lady but I'm all woman...)
Αναρτήσεις
