(Παραμύθι για μεγάλα παιδιά)
Βράδυ φθινοπωρινό, με τον καιρό να παίζει παράξενα παιχνίδια με τη ψυχολογία μας.
Το κρύο να διαπερνά το σώμα και ο αγέρας να τυλίγεται σφιχτά στο κορμί, ψάχνοντας να το αποπλανήσει.
Επιστροφή στο σπίτι μετά από μια γεμάτη μέρα και επιτέλους χαλάρωση των ρυθμών. Κοίτα έξω, νύχτωσε ήδη! Κλείσιμο τα παντζούρια για να μείνει το δωμάτιο ζεστό και τα ρούχα βγαίνουν φορτωμένα από τα άγχη της καθημερινότητας.
Περπατάς πάνω κάτω τον διάδρομο προσπαθώντας να τακτοποιήσεις τις σκέψεις στο μυαλό σου και να μαζέψεις τη ζωή σου σ' ένα μέρος. Αδύνατον! Φοράς ένα φορεματάκι ακόμα καλοκαιρινό για να βάλεις κάτι πάνω σου και κοιτάζεσαι στον ολόσωμο καθρέπτη.
Το φόρεμα διαγράφεται στο στήθος σου και προβάλλεται το σχήμα τους στο βαμβακερό ύφασμα. Κοιτάζεσαι και μένει η ματιά εκεί. Κάνεις να φύγεις απ' τη θωριά του καθρέπτη, αλλά μένεις. Πας να τακτοποιήσεις το φόρεμα πάνω σου, αλλά με μια κίνηση το πετάς, το αφαιρείς και μένεις εσύ με το σώμα σου απέναντι. Κοιτάζεσαι ξανά και δεν σκέφτεσαι, μόνον αισθάνεσαι. Αισθάνεσαι το ερέθισμα της σάρκας σου γυμνής και κρύας εξωτερικά, όπως προβάλει στο είδωλό της στο καθρέπτη.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι παραδίπλα και αφαιρείς και τα εσώρουχά σου. Η αίσθηση της ελευθερίας, του σώματος όπως είναι, σε διαπερνά καθώς χαϊδεύεις το δέρμα σου απαλά έτσι όπως είσαι ξαπλωμένη. Δεν έχει εικόνες το μυαλό, έχει όμως ανάγκη αυτό το κορμί να νιώσει τη φύση του, να αισθανθεί αυτό που ξέρει. Κι αφήνεσαι σε έναν σιωπηλό χορό των αισθήσεων που μόνο οι βαθιές ανάσες και οι αναστεναγμοί χρωματίζουν την ατμόσφαιρα.
Σαν να χορεύεις βάλς, όχι ταγκό αυτή τη φορά, ένα κύμα ευχαρίστησης σαν να βάζεις τα πόδια σου στην ακροθαλασσιά εκεί που σκάει ο αφρός της θάλασσας τα καλοκαίρια για να δροσιστείς, δεν είναι ηφαίστειο, δεν είναι σεισμός, είναι μια πλατιά θάλασσα αυτό που νιώθεις που σε έχει πάρει μέσα της και δονείσαι όσο βυθίζεσαι σ' αυτή την κλιμάκωση. Και δίχως να το σκεφθείς, παραδίδεσαι στο άγγιγμά σου και οδηγείσαι εκεί που τα μάτια κλείνουν και το σώμα αντιδρά όπως ξέρει εκείνο, για όσο το αντέχει.
Κι ύστερα η κατάβαση στη πραγματικότητα, το σώμα εκπέμπει θερμότητα από τη πηγή της ύπαρξής του, οι μύες χαλαρώνουν σιγά σιγά και μένεις ν' αφήνεις έναν βαθύ αναστεναγμό όσο ακόμα η ανάσα είναι βαθιά και τα μάτια κλεισμένα. Μια σκέψη περνάει από το μυαλό και δεν μοιάζει με τις άλλες, αυτές που πλάθουν τα παραμύθια ή τις παράλληλες πραγματικότητες που ζει ο καθένας μας στο μυαλό του. "Είμαι ακόμα ζωντανή!" φωνάζεις στο άδειο σπίτι, "είμαι ακόμα ζωντανή, ω Θέε μου, μπορώ ακόμα κι αισθάνομαι..." και σε πιάνουν αναφιλητά και δάκρυα ξεπηδούν από τα μάτια σου μαζί μ' ένα παράπονο βουβό που βρίσκει τρόπο να εκφραστεί. "Μπορώ κι αισθάνομαι ακόμα γυναίκα..." μονολογείς και τα δάκρυα δε σταματούν να αναβρύζουν, ούτε το συναίσθημα κοπάζει.
"Είμαι ακόμα ζωντανή, για πόσο ακόμα άραγε...?" λες μέσα στο παραμιλητό σου και δε σκέφτεσαι την ύπαρξή σου, όχι, αυτό σε ξεπερνάει κατά πολύ για να το προσδιορίσεις με λέξεις, αλλά για το μέσα σου μιλάς, για την υπόστασή σου, γι' αυτό που έχεις ανάγκη και το έχεις στερηθεί, αυτό που όταν το είχες, δεν ήταν δεδομένο, ούτε αμφίδρομο από τη στιγμή που έπαψε αγάπη να θυμίζει.
Και τότε πάγωσες, ένιωσες ότι έχασες τη γυναικεία σου ταυτότητα, αισθανόσουν ότι δεν ήσουν επιθυμητή από εκείνον που σου προσέφερε τον έρωτά του και η επιθυμία σου χάθηκε πνιγμένη μέσα στα αισθήματα της ματαίωσης που βίωνες. Δεν ήταν το σεξ, δεν ήταν η σαρκική και μόνο απόλαυση, ήταν η επικοινωνία, το συνταίριασμα, η ανάγκη ο ένας σύντροφος να βρίσκει καταφύγιο στον άλλον, όταν γυμνωνόταν τα σώματα και οι ψυχές τους, μια συνουσία μυστική και αδιαπέραστη, η Ένωση των δυο εις σάρκα μια!
Έκτοτε έκανες υπομονή ως οσιομάρτυς ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα βίωνες και κάποτε η φλόγα ξανά θα ζέσταινε τη καρδιά και το κορμί σου και ήταν όλα ένα κακόγουστο αστείο και θα τα κατάφερνες να είστε αγαπημένοι μαζί, έστω κι αν ο ένας δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις ερωτικές επιθυμίες του άλλου, έτσι νόμιζες.
Το άνθος του έρωτά σου όμως μαραίνονταν και μαζί έσβηνε και το μέσα σου, περιτύλιγμα χωρίς ουσία ζωτική, ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι που έχουν χάσει την επαφή με το είναι τους. Μη το γελάς καθόλου, πόσες φορές έχεις ακροβατήσει σε αυτή τη κατεύθυνση? Πολλές, περισσότερες απ' όσες ομολογείς, έτσι δεν είναι? Κι έρχονταν τέτοιες αναλαμπές εκεί που δεν το περίμενες, να επιβεβαιώσουν το αντίθετο, ότι ακόμα είσαι εδώ, είσαι αυτό που θες να είσαι, μόνο που τώρα στο χορό χόρευες μόνη και το ήξερες, όπως το ένιωθες πολύ καιρό τώρα, πάρα πολύ καιρό.
Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να συνέλθεις, με αυτό το "είμαι ακόμα ζωντανή..." να μη φεύγει από το μυαλό σου, φόρεσες ξανά το φορεματάκι σου και βυθίστηκες στις σκέψεις σου για το υπόλοιπο της νύχτας. Η έλλειψη του καβαλιέρου στο βαλς σου σε καθόριζε, αλλά περισσότερο σε συγκλόνιζε αυτή σου η κραυγή ότι είσαι ακόμα ζωντανή και ότι ακόμα μέσα σου δεν έχουν σβήσει αυτά που σε χαρακτηρίζουν ως γυναίκα. Το θες, ναι, το θες ακόμα, για σένα, για όσα θες να νιώσεις και τα καταπνίγεις μέσα από την στάση ζωής σου.
Επιλογή να τιμωρείς τον εαυτό σου για τους ιδανικούς κι ανάξιους εραστές σου, ή βολικός αυτοπεριορισμός γιατί όλα σου θυμίζουν πρόσωπα και καταστάσεις που έχεις φύγει μακριά τους τώρα πια?
Είσαι ακόμα ζωντανή όμως και μπορείς και αισθάνεσαι. όταν θέλεις, μη το ξεχνάς...
(c) Marialena, 28.09.2018
Βράδυ φθινοπωρινό, με τον καιρό να παίζει παράξενα παιχνίδια με τη ψυχολογία μας.
Το κρύο να διαπερνά το σώμα και ο αγέρας να τυλίγεται σφιχτά στο κορμί, ψάχνοντας να το αποπλανήσει.
Επιστροφή στο σπίτι μετά από μια γεμάτη μέρα και επιτέλους χαλάρωση των ρυθμών. Κοίτα έξω, νύχτωσε ήδη! Κλείσιμο τα παντζούρια για να μείνει το δωμάτιο ζεστό και τα ρούχα βγαίνουν φορτωμένα από τα άγχη της καθημερινότητας.
Περπατάς πάνω κάτω τον διάδρομο προσπαθώντας να τακτοποιήσεις τις σκέψεις στο μυαλό σου και να μαζέψεις τη ζωή σου σ' ένα μέρος. Αδύνατον! Φοράς ένα φορεματάκι ακόμα καλοκαιρινό για να βάλεις κάτι πάνω σου και κοιτάζεσαι στον ολόσωμο καθρέπτη.
Το φόρεμα διαγράφεται στο στήθος σου και προβάλλεται το σχήμα τους στο βαμβακερό ύφασμα. Κοιτάζεσαι και μένει η ματιά εκεί. Κάνεις να φύγεις απ' τη θωριά του καθρέπτη, αλλά μένεις. Πας να τακτοποιήσεις το φόρεμα πάνω σου, αλλά με μια κίνηση το πετάς, το αφαιρείς και μένεις εσύ με το σώμα σου απέναντι. Κοιτάζεσαι ξανά και δεν σκέφτεσαι, μόνον αισθάνεσαι. Αισθάνεσαι το ερέθισμα της σάρκας σου γυμνής και κρύας εξωτερικά, όπως προβάλει στο είδωλό της στο καθρέπτη.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι παραδίπλα και αφαιρείς και τα εσώρουχά σου. Η αίσθηση της ελευθερίας, του σώματος όπως είναι, σε διαπερνά καθώς χαϊδεύεις το δέρμα σου απαλά έτσι όπως είσαι ξαπλωμένη. Δεν έχει εικόνες το μυαλό, έχει όμως ανάγκη αυτό το κορμί να νιώσει τη φύση του, να αισθανθεί αυτό που ξέρει. Κι αφήνεσαι σε έναν σιωπηλό χορό των αισθήσεων που μόνο οι βαθιές ανάσες και οι αναστεναγμοί χρωματίζουν την ατμόσφαιρα.
Σαν να χορεύεις βάλς, όχι ταγκό αυτή τη φορά, ένα κύμα ευχαρίστησης σαν να βάζεις τα πόδια σου στην ακροθαλασσιά εκεί που σκάει ο αφρός της θάλασσας τα καλοκαίρια για να δροσιστείς, δεν είναι ηφαίστειο, δεν είναι σεισμός, είναι μια πλατιά θάλασσα αυτό που νιώθεις που σε έχει πάρει μέσα της και δονείσαι όσο βυθίζεσαι σ' αυτή την κλιμάκωση. Και δίχως να το σκεφθείς, παραδίδεσαι στο άγγιγμά σου και οδηγείσαι εκεί που τα μάτια κλείνουν και το σώμα αντιδρά όπως ξέρει εκείνο, για όσο το αντέχει.
Κι ύστερα η κατάβαση στη πραγματικότητα, το σώμα εκπέμπει θερμότητα από τη πηγή της ύπαρξής του, οι μύες χαλαρώνουν σιγά σιγά και μένεις ν' αφήνεις έναν βαθύ αναστεναγμό όσο ακόμα η ανάσα είναι βαθιά και τα μάτια κλεισμένα. Μια σκέψη περνάει από το μυαλό και δεν μοιάζει με τις άλλες, αυτές που πλάθουν τα παραμύθια ή τις παράλληλες πραγματικότητες που ζει ο καθένας μας στο μυαλό του. "Είμαι ακόμα ζωντανή!" φωνάζεις στο άδειο σπίτι, "είμαι ακόμα ζωντανή, ω Θέε μου, μπορώ ακόμα κι αισθάνομαι..." και σε πιάνουν αναφιλητά και δάκρυα ξεπηδούν από τα μάτια σου μαζί μ' ένα παράπονο βουβό που βρίσκει τρόπο να εκφραστεί. "Μπορώ κι αισθάνομαι ακόμα γυναίκα..." μονολογείς και τα δάκρυα δε σταματούν να αναβρύζουν, ούτε το συναίσθημα κοπάζει.
"Είμαι ακόμα ζωντανή, για πόσο ακόμα άραγε...?" λες μέσα στο παραμιλητό σου και δε σκέφτεσαι την ύπαρξή σου, όχι, αυτό σε ξεπερνάει κατά πολύ για να το προσδιορίσεις με λέξεις, αλλά για το μέσα σου μιλάς, για την υπόστασή σου, γι' αυτό που έχεις ανάγκη και το έχεις στερηθεί, αυτό που όταν το είχες, δεν ήταν δεδομένο, ούτε αμφίδρομο από τη στιγμή που έπαψε αγάπη να θυμίζει.
Και τότε πάγωσες, ένιωσες ότι έχασες τη γυναικεία σου ταυτότητα, αισθανόσουν ότι δεν ήσουν επιθυμητή από εκείνον που σου προσέφερε τον έρωτά του και η επιθυμία σου χάθηκε πνιγμένη μέσα στα αισθήματα της ματαίωσης που βίωνες. Δεν ήταν το σεξ, δεν ήταν η σαρκική και μόνο απόλαυση, ήταν η επικοινωνία, το συνταίριασμα, η ανάγκη ο ένας σύντροφος να βρίσκει καταφύγιο στον άλλον, όταν γυμνωνόταν τα σώματα και οι ψυχές τους, μια συνουσία μυστική και αδιαπέραστη, η Ένωση των δυο εις σάρκα μια!
Έκτοτε έκανες υπομονή ως οσιομάρτυς ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα βίωνες και κάποτε η φλόγα ξανά θα ζέσταινε τη καρδιά και το κορμί σου και ήταν όλα ένα κακόγουστο αστείο και θα τα κατάφερνες να είστε αγαπημένοι μαζί, έστω κι αν ο ένας δεν μπορούσε να ικανοποιήσει τις ερωτικές επιθυμίες του άλλου, έτσι νόμιζες.
Το άνθος του έρωτά σου όμως μαραίνονταν και μαζί έσβηνε και το μέσα σου, περιτύλιγμα χωρίς ουσία ζωτική, ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι που έχουν χάσει την επαφή με το είναι τους. Μη το γελάς καθόλου, πόσες φορές έχεις ακροβατήσει σε αυτή τη κατεύθυνση? Πολλές, περισσότερες απ' όσες ομολογείς, έτσι δεν είναι? Κι έρχονταν τέτοιες αναλαμπές εκεί που δεν το περίμενες, να επιβεβαιώσουν το αντίθετο, ότι ακόμα είσαι εδώ, είσαι αυτό που θες να είσαι, μόνο που τώρα στο χορό χόρευες μόνη και το ήξερες, όπως το ένιωθες πολύ καιρό τώρα, πάρα πολύ καιρό.
Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να συνέλθεις, με αυτό το "είμαι ακόμα ζωντανή..." να μη φεύγει από το μυαλό σου, φόρεσες ξανά το φορεματάκι σου και βυθίστηκες στις σκέψεις σου για το υπόλοιπο της νύχτας. Η έλλειψη του καβαλιέρου στο βαλς σου σε καθόριζε, αλλά περισσότερο σε συγκλόνιζε αυτή σου η κραυγή ότι είσαι ακόμα ζωντανή και ότι ακόμα μέσα σου δεν έχουν σβήσει αυτά που σε χαρακτηρίζουν ως γυναίκα. Το θες, ναι, το θες ακόμα, για σένα, για όσα θες να νιώσεις και τα καταπνίγεις μέσα από την στάση ζωής σου.
Επιλογή να τιμωρείς τον εαυτό σου για τους ιδανικούς κι ανάξιους εραστές σου, ή βολικός αυτοπεριορισμός γιατί όλα σου θυμίζουν πρόσωπα και καταστάσεις που έχεις φύγει μακριά τους τώρα πια?
Είσαι ακόμα ζωντανή όμως και μπορείς και αισθάνεσαι. όταν θέλεις, μη το ξεχνάς...
(c) Marialena, 28.09.2018
Αναρτήσεις
