Καθαρός Αέρας

-        Θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο και να πάρω ΑΕΡΑ, μ’ ακούς?

-        Τι σ’ έπιασε βραδιάτικα?

-        Δεν είναι τώρα, πολύ καιρό τώρα, θέλω να πάρω ΑΕΡΑ!!!

-        Σου συμβαίνει κάτι?

-        Πολλά… με πιάνω να μένω στα ίδια και στα ίδια μέσα μου, η ζωή προχωράει!

-        Τι στο καλό έχεις?

-        Κολλάω, μ’ ακούς κολλάω στα γιατί και τα πως και γιατί έτσι και γιατί αλλιώς και απάντηση δε παίρνω.

-        Τι απάντηση περιμένεις να πάρεις, από ποιον και γιατί?

-        Θέλω μιαν εξήγηση, γιατί οι άνθρωποι λένε πως σ’ αγαπούν και αυτό που κάνουν είναι να σε πληγώνουν, γιατί η αγάπη πονάει, γιατί αντί να προσπαθούν να τη κρατήσουν ζωντανή, της δίνουν μια και τη στέλνουν στα τάρταρα, πες μου γιατί…

-        Εξαρτάται, τι να σου απαντήσω, όλα μες τη ζωή είναι.

-        Θέλω απαντήσεις, τ’ ακούς, απαντήσεις για να καταλάβω τι μου συμβαίνει.

-        ΄Ωχου μάτια μου τώρα, τι ψάχνεις, οι άνθρωποι δεν είναι ότι δείχνουν, συχνά αλλάζουν και όταν δεν θέλουν κάτι το αποδιώχνουν. Σε κάλυψα?

-        Όχι, δεν με κάλυψες, τι να μου καλύψεις, την απόγνωσή μου?

-        Γιατί απόγνωση καλό μου, τι σου συμβαίνει?

-        Εγώ πρώτη είμαι που λέω πως η ζωή συνεχίζεται, αλλά η απόρριψη δεν παλεύεται…

-        Ερωτική απόρριψη λες τώρα? Τι εννοείς?

-        Μιλώ για το πριν και το μετά, το βόλεμα, το είμαι καλά χωρίς εσένα, το πώς κάνεις έτσι, το να πας να γ@**θείς, το πως κάνουμε τους άλλους δίπλα μας δυστυχισμένους και δεν βάζουμε όρια στις συμπεριφορές μας!

-        Πόσο καιρό σ’ απασχολούν αυτά τα πράγματα?

-        Πολύ καιρό τώρα, από τότε που έψαχνα να βρω τον ήλιο ανάμεσα στα σύννεφα και στο τέλος προέκυψε καταιγίδα με αστραπόβροντα!

-        Και?

-        Τι και? Θέλω να πάψω να πονάω, θέλω να πάψω να υποφέρω, αυτό.

-        Αγρίμι, αγριμάκι μου εσύ, παραπονεμένο μου πλάσμα. Πόσον καιρό έχει κάποιος να σε πάρει αγκαλιά?

-        Μη ξύνεις πληγές σε παρακαλώ, δε χρειάζεται!

-        Τι θες, πες μου τι θες να κάνω εγώ για σένα απόψε…

-        Θέλω να μην πονάω άλλο πια, να μπορώ να διαχειριστώ τη κατάσταση, το τώρα, το μετά μου. Θέλω να μπορώ να εμπιστευτώ ξανά, να μην αγριεύω κάθε φορά που μέσα μου ξεπηδάει ο πόνος κι η επιθυμία.

-        Ο πόνος κι η επιθυμία λοιπόν, συνδέονται μεταξύ τους?

-        Το ξέρω ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι, καλοσυνάτοι και καλοπροαίρετοι, ξέρω επίσης ότι υπάρχουν χειριστικοί άνθρωποι που αυτό που θέλουν το πετυχαίνουν ρουφώντας σε, ενώ εσύ νομίζεις ότι κάνεις καλό σ’ αυτούς και στη σχέση σας και τ’ αποτέλεσμα μηδέν. Απογοήτευση.

-        Από τον εαυτό σου ή τους άλλους που άφησες να σ’ εκμεταλλεύονται?

-        Μεγάλη κουβέντα αυτή, πολύ μεγάλη.

-        Αυτό κι αν πονάει ε?

-        Ναι, πονάει το ρημάδι.

-        Τι ήθελες δηλαδή?

-        Ήθελα να χω περιθώριο ν’ αγαπάω και να ναι θετικό για τον άνθρωπό μου και τη σχέση μας, ήθελα όταν το χρειαζόμουν να ήταν εκεί για μένα, ήθελα να μην αφήσει την αγάπη μας να σβήσει. Τη θεωρούσα σημαντική κι αναντικατάστατη.

-         Οι άνθρωποι αλλάζουν, αν δεν μπορούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, μοιραία μένουν πίσω ή αποχωρούν, δεν προχωράνε όλοι παράλληλα ξέρεις.

-        Ζητάω μόνο να μπορώ να εμπιστευθώ, το καταλαβαίνεις? Δεν τη μπορώ τη ψευτιά και την υποκρισία, τις διπρόσωπες συμπεριφορές. Πιστεύω στο καλό και δεν μπορώ να προδώσω τα ιδανικά μου…

-        Και το τίμημα όλων αυτών?

-        Η μοναξιά. Η εσωτερική μοναξιά, αυτή η δυσβάσταχτη αίσθηση που λες πότε θα περάσει για να βγεις έξω, να πάρεις αέρα.

-        Και πότε περνάει νομίζεις?

-        Μακάρι να ξερα, αλλά δε ξέρω.  Τον πληγωμένο άνθρωπο δεν τον ρωτάς πότε θα κλείσει η πληγή του, όσο αιμορραγεί.

-        Τι θα θελες να συμβεί?

-        Θα θελα να συμβεί ένα θαύμα, μια ηλιαχτίδα φωτός να ρθει να με φωτίσει, να πάρω ανάσα, να πω ότι αξίζει να προσπαθήσω ξανά να…

-        Να, τι? Τι θες να έρθει στη ζωή σου?

-        Η αγάπη, η συντροφικότητα, η επικοινωνία, η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια, ένας άνθρωπος που να ξέρει τι θέλει και να ξέρει πως θα το διαχειριστεί.  Αισθάνομαι πως δεν έχω χρόνο για άλλον πόνο σε ό,τι με αφορά, γιατί ό,τι και να πω, έξω θα πέσω.

-        Όπως το τραγούδι, «δεν έχω χρόνο, για άλλον πόνο, για άλλα δάκρυα δεν έχω πια καιρό…».

-        Ναι, όπως το τραγούδι, κάπως  έτσι.

-        Αγάπη θες, αγάπη που να νιώσεις ότι σε σένα απευθύνεται και το κυριότερο, μπορεί να σε καταλάβει. Μπορεί να σε γιατρέψει.

-        Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, ναι, τέτοια αγάπη θέλω, αν υπάρχει…

-        Υπάρχει, στα μάτια εκείνων που την αναγνωρίζουν ως τέτοια καρδούλα μου. Έχε υπομονή, ζήσε αυτό που έχεις να ζήσεις, για να πας παρακάτω.

-        Αέρα θέλω, να μην πνίγομαι, να μην ασφυκτιώ, να ανοίγω τα πανιά μου και να τ’ αφήνω να πνέουν στον αέρα κι όπου μας βγάλει.

-        Ναι όπου μας βγάλει, δεν γίνεται αλλιώς. Να παίρνεις το βαρκάκι σου αγκαλιά κάθε βράδυ και να του λες «σ’ ευχαριστώ» που άντεξες στους ανέμους, κόντρα ή πρίμα ο καιρός. Κάνε το για μένα, σε παρακαλώ!

-        Και το κουπί? Ποιος θα τραβήξει το κουπί?

-        Θα το τραβήξει ο Οδυσσέας μέσα στη ψυχή σου, που ψάχνει να βρει την Ιθάκη του. Εσύ θα του θυμίζεις να μην τα παρατήσει κι αν λιγωθεί, μίλα του να μην λιγοψυχήσει. Να σαι εκεί για τη ψυχούλα σου την ανεμοδαρμένη.

-        Δεν το διάλεξα αυτό το μαρτύριο…

-        Δεν είχες κι άλλη επιλογή, όμως.

-        Το ξέρω, το καταλαβαίνω.

-        Πόσο έχεις ξεχάσει την ανθρώπινη αγκαλιά, άσε με να σε πάρω μια για καληνύχτα! Άσε με σε παρακαλώ, δεν έχω τίποτε άλλο να σου προσφέρω…

-        [Αναστεναγμός]

-        Καληνύχτα παιδί μου, ο Θεός μαζί σου, θα περάσει κι αυτό, κάποια στιγμή θα περάσει…

-        [Η αγκαλιά σφίγγει ακόμα πιο πολύ]

-        Θα περάσει, σουςςςς, θα περάσει…

© Marialena, 29-30.04.2018