Εγώ είμαι πάλι. Δεν έχω άλλο τρόπο να τα πω, αν δεν τα γράψω, δεν γίνεται διαφορετικά, ειδικά απόψε, ειδικά αυτό το διάστημα.
Σκεφτόμουν ότι κοντά 20 χρόνια πριν, τα ίδια έκανα πάλι, όταν δεν είχα άλλον τρόπο να αντιμετωπίσω τις κλεισομάρες μου. Νοέμβρης 1995, νομίζω ήταν, τότε που σχεδόν δεν έβλεπα μετά τα λέιζερ, αλλά έβρισκα καταφύγιο στο να βάφω τα τάσια του αυτοκινήτου μου, τότε. Καθισμένη σε ένα χαλάκι στην αυλή, να έχω ένα πινέλο και να βάζω χρώμα στα τάσια που ήθελαν βάψιμο.
Ένα πρόβατο για σφαγή, αυτό ήμουν, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Πήγα εθελούσια στο βωμό. Ναι, γλύτωσαν τα μάτια από χειρότερα, έμεινε όμως η αναπηρία, μέχρι και σήμερα. Δεν έχει σημασία που το συνήθισα, που στραπακλωνόμουν στα σκαλιά, γιατί δεν έβλεπα τα σκαλοπάτια πια, που δεν διέκρινα το βράδυ στο μισοσκόταδο και έπρεπε να αρχίσω να ψηλαφίζω για να μην σκουντουφλάω συνέχεια, όπως και έγινε.
Άλλαξε και το βήμα μου, βάρυνε, τα πόδια εξερευνούν πια πρώτα και μετά τα μάτια, άλλαξε και ο τρόπος που βλέπω γύρω μου, τώρα πια πιο περιορισμένα. Δεν άλλαξε το "ταξίδεμα" στον ορίζοντα, η ενατένιση του ουρανού, τα σύννεφα, τα δέντρα, τα χρώματα του ουρανού, οι σταθερές μου όσο βλέπω. Η ευγνωμοσύνη ότι είμαι ζωντανή και μπορώ και συνδέομαι με το περιβάλλον κατ' αυτόν τον τρόπο.
12 Ιουνίου. Πάμε για χειρουργίο, πάλι στο μάτι. Στο ευαίσθητο, στο ζαβούλι μου, σ' αυτό που παλεύει κόντρα στους νόμους της φύσης και τον χρόνο για μην εγκαταλείψει τη προσπάθεια να βλέπει, όσο μπορεί. Τώρα πια βλέπει ελάχιστα, αποσπασματικά, μέσα από φίλτρο του θολωμένου φακού του. Είμαι αποφασισμένη και ας φοβάμαι. Δεν έχω άλλη επιλογή, να του δώσω το φιλί της ζωής, να δει ξανά, να μην κυκλοφορώ σαν τη θείτσα, να μην γυρίζω το κεφάλι δεξιά, γιατί αριστερά δεν βλέπει.
Να αλλάξει ο φακός, να γίνει και έγχυση αζώτου, να κολλήσει ο αμφιβληστροειδής. Δεν ρώτησα ακόμα αν θα ξαναγίνει η ίδια κατάσταση. Το "δώρο" θα είναι η πρεσβυωπία. Από τώρα γαμώτο? Σκάσε και κολύμπα. Το ένα μάτι θα θέλει γυαλιά για κοντά, το άλλο όχι. Να δω πως θα διαβάζω το κινητό μετά την επέμβαση. Τι θα γίνει και το άλλο μάτι, το "καλό". Πότε θα καταπέσει και εκείνο για να γίνει και εκεί η αλλαγή φακού, να τελειώνουμε με αυτό το πράγμα επιτέλους? Πέντε χρόνια από τη ζωή μου ζω με τη μελαγχολία του καταρράκτη. Τα καλύτερά μου χρόνια, ίσως... λέω, μια μελαγχολία που δεν περνάει, όσο και αν κάνω τον κλόουν, όσο και αν προσπαθώ να χαλαρώσω και να ζήσω το σήμερα, δεν περνάει. Είναι εκεί, κολλημένη στο δέρμα και το υποσυνείδητό μου.
Αυτή τη φορά, βρήκα καταφύγιο στο να σφίγγω τις βίδες στο μηχανάκι μου. Το αυτοκίνητο, δεν το αγγίζω πια, δεν μου έχω εμπιστοσύνη να οδηγώ σε συνθήκες δύσκολες, δεν με βοηθούν τα μάτια μου και έτσι άρχισα να καταλαβαίνω τι περνάνε οι μεγάλοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα. Προχθές επιχείρησα να δω και μια ταινία στη τηλεόραση μετά από καιρό και αποκοιμιώμουν, γιατί δεν έβλεπε το μάτι, να πάει το σήμα στον εγκέφαλο να μείνει ξύπνιος...
Το λιμανάκι μου, να φροντίζω τις προεκτάσεις του εαυτού μου, για να βρω λίγη χαρά, λίγη ικανοποίηση ότι δεν ακυρώνομαι σαν άνθρωπος μέσα από τις δοκιμασίες. Το υλικό μέσον κι εγώ, η εξανθρώπιση, η προβολή των συναισθημάτων πάνω σε ένα χρηστικό αντικείμενο, γιατί σε μένα πάντα φέρομαι αυστηρά, γιατί έτσι έχω μάθει να με μεταχειρίζομαι. No mercy, έτσι ακριβώς. Θέλω να βρω και το εγχειρίδιο επισκευής της μηχανής, μπας και καταφέρω να κάνω τον Κύρο Γρανάζη και τα χέρια μου δώσουν, αυτό το "κάτι" που με κάνει να λέω: "μπράβο ρε Μαριαλένα, τα κατάφερες! Το μηχανάκι τώρα δεν τρίζει..."
Και στο ενδιάμεσο του αυτομαστιγώματος, οι ζωές των άλλων, ταινίες φυλαγμένες που περίμεναν την ώρα τους για να τις δω στην οθόνη του υπολογιστή. Τα παράλληλα σύμπαντα που μέσα από αυτά ζω σε προβολή, σε αντιπαραβολή με το δικό μου καύκαλο της χελώνας. Είδα αρκετές ταινίες τελευταία, με αιχμαλώτισε το Labor Day με την Kate Winslet και τον Josh Brolin, όπως και το The Book Thief με τους Geoffrey Rush και Emily Watson που λατρεύω. Τι ταινίες! Πως το συναίσθημα εξυφαίνεται μέσα από τις δυσκολίες, η ανθρωπιά ξεπηδά εκεί που η αγριότητα οργιάζει, πως η αγάπη φανερώνεται μέσα από καρδιές που μπορούν να την εκφράσουν! Τι να πω!
Θέλω να αρχίσω και διατροφή ξανά, να ξεφουσκώσω λίγο από τα άγχη και τις αγωνίες μου. Μετά την επέμβαση και την ανάρρωση, οπωσδήποτε. Νιώθω ότι έχω χάσει την εικόνα του εαυτού μου, δεν είμαι στα πάνω μου, δεν αισθάνομαι καλά με το σώμα μου. Έχω καταπνίξει και την ερωτική επιθυμία, γιατί μέσα μου κυριαρχεί η ανάγκη για εσωστρέφεια, δεν αισθάνομαι ερωτική εγώ η ίδια και έχω μπει σε safe mode, πράγμα που με εξυπηρετεί ή με βολεύει, για πόσο δεν ξέρω, αλλά όπως το βλέπω, για αρκετό διάστημα. Η ερωτική έκφραση, η ανάγκη επικοινωνίας, της άδηλης, της μη λεκτικής, δεν είναι ανάγκη να εκφράζεται μόνο από το σεξ. Ποτέ δεν το πίστευα αυτό και δεν το εφάρμοζα. Σεξ κάνουν οι άνδρες για εκτόνωση των ορμονών τους σωματικά, εγώ τι στο καλό να θέλω, εκτός από τρυφερότητα και ηρεμία, που πανάθεμά με, αν αρκεί και καλύπτει έναν άνδρα!
Γι' αυτό θα ήθελα να δώσω το κλειδί της ελευθερίας στον σύντροφό μου, που μάλλον το έχει πάρει από μόνος του και να βρει τη χαρά, την ανεμελιά ή την κάλυψη των αναγκών του σε προσωπικό επίπεδο, εκεί που δύνανται να του τα παρέχουν. Θα ήθελα να ήμουν νέα, όμορφη, υγιής και διαθέσιμη, αλλά δεν είμαι πια. Θέλω και εγώ τα πράγματα σε ένα άλλο επίπεδο. Όσο βουτάω μέσα μου και ψυχαναλύομαι, τόσο αναζητώ το παρακάτω, το επόμενο επίπεδο συνειδητότητας, δεν μπορώ πια τα φρου φρου και αρώματα, το να περνάει ο χρόνος δίχως νόημα και δίχως προορισμό, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θέτω εαυτόν εκτός νυμφώνος, εκτός παιχνιδιού, εκτός πραγματικότητας.
Θα ήθελα να ήθελε να μοιραζόμαστε περισσότερες στιγμές μεταξύ μας, σαν ζευγάρι και όχι σαν φιλαράκια, γιατί δεν αντέχει τις δικές μου προκλήσεις. Ανθρώπινο, το κατανοώ, ίσως στη θέση του και εγώ το ίδιο να έκανα, να κρατούσα τις αποστάσεις μου, από μια κατάσταση που δεν ξέρεις πως να φερθείς. Αγαπάμε ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αρκετό για να μας κάνει να είμαστε ΜΑΖΙ και όχι μαζί κοινωνικά και γιατί μας αρέσουν κοινές δραστηριότητες και ασχολίες.
Δεν ξέρω, μάλλον έφτασα στο σημείο να μην ελπίζω ότι η ζωή μου μπορεί να είναι καλύτερη, γιατί ίσως εγώ δεν έχω πιστέψει ότι μπορεί να είναι καλύτερη. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι γονείς ακόμα και δίνουν μια χείρα βοηθείας, εκεί που μπορούν, αφού όσο και αν δεν το ομολογώ το έχω ανάγκη, να περάσω αυτή τη κατάσταση, μη νιώθοντας ότι τα κάνω όλα και συμφέρω, άσχετα που δείχνω ψύχραιμη και δίνω και κουράγιο, γιατί η ψυχούλα τους το ξέρει αν θέλουν να βλέπουν το παιδί τους να ταλαιπωρείται και εγώ να προσπαθώ να μην το δείξω μέσα από την αποστασιοποίησή μου.
Σήμερα το πρωί στο γραφείο, έβαλα λίγο το ραδιόφωνο στο κινητό, να με συντροφεύει εν ώρα εργασίας. Αυτό το τραγούδι του Γιάννη Βαρδή, "καρφώθηκε" μέσα μου όταν το άκουσα, είχα να το ακούσω και χρόνια, ίσως, αλλά ήρθε και με ακολούθησε μέχρι τώρα που περασμένα μεσάνυχτα, γράφω ξανά, σαν τον παλιό καιρό, το πληκτρολόγιό μου, οι σκέψεις μου κι εγώ αντάμα.
(c) Marialena, 24/5/2014
Σκεφτόμουν ότι κοντά 20 χρόνια πριν, τα ίδια έκανα πάλι, όταν δεν είχα άλλον τρόπο να αντιμετωπίσω τις κλεισομάρες μου. Νοέμβρης 1995, νομίζω ήταν, τότε που σχεδόν δεν έβλεπα μετά τα λέιζερ, αλλά έβρισκα καταφύγιο στο να βάφω τα τάσια του αυτοκινήτου μου, τότε. Καθισμένη σε ένα χαλάκι στην αυλή, να έχω ένα πινέλο και να βάζω χρώμα στα τάσια που ήθελαν βάψιμο.
Ένα πρόβατο για σφαγή, αυτό ήμουν, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Πήγα εθελούσια στο βωμό. Ναι, γλύτωσαν τα μάτια από χειρότερα, έμεινε όμως η αναπηρία, μέχρι και σήμερα. Δεν έχει σημασία που το συνήθισα, που στραπακλωνόμουν στα σκαλιά, γιατί δεν έβλεπα τα σκαλοπάτια πια, που δεν διέκρινα το βράδυ στο μισοσκόταδο και έπρεπε να αρχίσω να ψηλαφίζω για να μην σκουντουφλάω συνέχεια, όπως και έγινε.
Άλλαξε και το βήμα μου, βάρυνε, τα πόδια εξερευνούν πια πρώτα και μετά τα μάτια, άλλαξε και ο τρόπος που βλέπω γύρω μου, τώρα πια πιο περιορισμένα. Δεν άλλαξε το "ταξίδεμα" στον ορίζοντα, η ενατένιση του ουρανού, τα σύννεφα, τα δέντρα, τα χρώματα του ουρανού, οι σταθερές μου όσο βλέπω. Η ευγνωμοσύνη ότι είμαι ζωντανή και μπορώ και συνδέομαι με το περιβάλλον κατ' αυτόν τον τρόπο.
12 Ιουνίου. Πάμε για χειρουργίο, πάλι στο μάτι. Στο ευαίσθητο, στο ζαβούλι μου, σ' αυτό που παλεύει κόντρα στους νόμους της φύσης και τον χρόνο για μην εγκαταλείψει τη προσπάθεια να βλέπει, όσο μπορεί. Τώρα πια βλέπει ελάχιστα, αποσπασματικά, μέσα από φίλτρο του θολωμένου φακού του. Είμαι αποφασισμένη και ας φοβάμαι. Δεν έχω άλλη επιλογή, να του δώσω το φιλί της ζωής, να δει ξανά, να μην κυκλοφορώ σαν τη θείτσα, να μην γυρίζω το κεφάλι δεξιά, γιατί αριστερά δεν βλέπει.
Να αλλάξει ο φακός, να γίνει και έγχυση αζώτου, να κολλήσει ο αμφιβληστροειδής. Δεν ρώτησα ακόμα αν θα ξαναγίνει η ίδια κατάσταση. Το "δώρο" θα είναι η πρεσβυωπία. Από τώρα γαμώτο? Σκάσε και κολύμπα. Το ένα μάτι θα θέλει γυαλιά για κοντά, το άλλο όχι. Να δω πως θα διαβάζω το κινητό μετά την επέμβαση. Τι θα γίνει και το άλλο μάτι, το "καλό". Πότε θα καταπέσει και εκείνο για να γίνει και εκεί η αλλαγή φακού, να τελειώνουμε με αυτό το πράγμα επιτέλους? Πέντε χρόνια από τη ζωή μου ζω με τη μελαγχολία του καταρράκτη. Τα καλύτερά μου χρόνια, ίσως... λέω, μια μελαγχολία που δεν περνάει, όσο και αν κάνω τον κλόουν, όσο και αν προσπαθώ να χαλαρώσω και να ζήσω το σήμερα, δεν περνάει. Είναι εκεί, κολλημένη στο δέρμα και το υποσυνείδητό μου.
Αυτή τη φορά, βρήκα καταφύγιο στο να σφίγγω τις βίδες στο μηχανάκι μου. Το αυτοκίνητο, δεν το αγγίζω πια, δεν μου έχω εμπιστοσύνη να οδηγώ σε συνθήκες δύσκολες, δεν με βοηθούν τα μάτια μου και έτσι άρχισα να καταλαβαίνω τι περνάνε οι μεγάλοι άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα. Προχθές επιχείρησα να δω και μια ταινία στη τηλεόραση μετά από καιρό και αποκοιμιώμουν, γιατί δεν έβλεπε το μάτι, να πάει το σήμα στον εγκέφαλο να μείνει ξύπνιος...
Το λιμανάκι μου, να φροντίζω τις προεκτάσεις του εαυτού μου, για να βρω λίγη χαρά, λίγη ικανοποίηση ότι δεν ακυρώνομαι σαν άνθρωπος μέσα από τις δοκιμασίες. Το υλικό μέσον κι εγώ, η εξανθρώπιση, η προβολή των συναισθημάτων πάνω σε ένα χρηστικό αντικείμενο, γιατί σε μένα πάντα φέρομαι αυστηρά, γιατί έτσι έχω μάθει να με μεταχειρίζομαι. No mercy, έτσι ακριβώς. Θέλω να βρω και το εγχειρίδιο επισκευής της μηχανής, μπας και καταφέρω να κάνω τον Κύρο Γρανάζη και τα χέρια μου δώσουν, αυτό το "κάτι" που με κάνει να λέω: "μπράβο ρε Μαριαλένα, τα κατάφερες! Το μηχανάκι τώρα δεν τρίζει..."
Και στο ενδιάμεσο του αυτομαστιγώματος, οι ζωές των άλλων, ταινίες φυλαγμένες που περίμεναν την ώρα τους για να τις δω στην οθόνη του υπολογιστή. Τα παράλληλα σύμπαντα που μέσα από αυτά ζω σε προβολή, σε αντιπαραβολή με το δικό μου καύκαλο της χελώνας. Είδα αρκετές ταινίες τελευταία, με αιχμαλώτισε το Labor Day με την Kate Winslet και τον Josh Brolin, όπως και το The Book Thief με τους Geoffrey Rush και Emily Watson που λατρεύω. Τι ταινίες! Πως το συναίσθημα εξυφαίνεται μέσα από τις δυσκολίες, η ανθρωπιά ξεπηδά εκεί που η αγριότητα οργιάζει, πως η αγάπη φανερώνεται μέσα από καρδιές που μπορούν να την εκφράσουν! Τι να πω!
Θέλω να αρχίσω και διατροφή ξανά, να ξεφουσκώσω λίγο από τα άγχη και τις αγωνίες μου. Μετά την επέμβαση και την ανάρρωση, οπωσδήποτε. Νιώθω ότι έχω χάσει την εικόνα του εαυτού μου, δεν είμαι στα πάνω μου, δεν αισθάνομαι καλά με το σώμα μου. Έχω καταπνίξει και την ερωτική επιθυμία, γιατί μέσα μου κυριαρχεί η ανάγκη για εσωστρέφεια, δεν αισθάνομαι ερωτική εγώ η ίδια και έχω μπει σε safe mode, πράγμα που με εξυπηρετεί ή με βολεύει, για πόσο δεν ξέρω, αλλά όπως το βλέπω, για αρκετό διάστημα. Η ερωτική έκφραση, η ανάγκη επικοινωνίας, της άδηλης, της μη λεκτικής, δεν είναι ανάγκη να εκφράζεται μόνο από το σεξ. Ποτέ δεν το πίστευα αυτό και δεν το εφάρμοζα. Σεξ κάνουν οι άνδρες για εκτόνωση των ορμονών τους σωματικά, εγώ τι στο καλό να θέλω, εκτός από τρυφερότητα και ηρεμία, που πανάθεμά με, αν αρκεί και καλύπτει έναν άνδρα!
Γι' αυτό θα ήθελα να δώσω το κλειδί της ελευθερίας στον σύντροφό μου, που μάλλον το έχει πάρει από μόνος του και να βρει τη χαρά, την ανεμελιά ή την κάλυψη των αναγκών του σε προσωπικό επίπεδο, εκεί που δύνανται να του τα παρέχουν. Θα ήθελα να ήμουν νέα, όμορφη, υγιής και διαθέσιμη, αλλά δεν είμαι πια. Θέλω και εγώ τα πράγματα σε ένα άλλο επίπεδο. Όσο βουτάω μέσα μου και ψυχαναλύομαι, τόσο αναζητώ το παρακάτω, το επόμενο επίπεδο συνειδητότητας, δεν μπορώ πια τα φρου φρου και αρώματα, το να περνάει ο χρόνος δίχως νόημα και δίχως προορισμό, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θέτω εαυτόν εκτός νυμφώνος, εκτός παιχνιδιού, εκτός πραγματικότητας.
Θα ήθελα να ήθελε να μοιραζόμαστε περισσότερες στιγμές μεταξύ μας, σαν ζευγάρι και όχι σαν φιλαράκια, γιατί δεν αντέχει τις δικές μου προκλήσεις. Ανθρώπινο, το κατανοώ, ίσως στη θέση του και εγώ το ίδιο να έκανα, να κρατούσα τις αποστάσεις μου, από μια κατάσταση που δεν ξέρεις πως να φερθείς. Αγαπάμε ο καθένας με τον τρόπο του, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι αρκετό για να μας κάνει να είμαστε ΜΑΖΙ και όχι μαζί κοινωνικά και γιατί μας αρέσουν κοινές δραστηριότητες και ασχολίες.
Δεν ξέρω, μάλλον έφτασα στο σημείο να μην ελπίζω ότι η ζωή μου μπορεί να είναι καλύτερη, γιατί ίσως εγώ δεν έχω πιστέψει ότι μπορεί να είναι καλύτερη. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι γονείς ακόμα και δίνουν μια χείρα βοηθείας, εκεί που μπορούν, αφού όσο και αν δεν το ομολογώ το έχω ανάγκη, να περάσω αυτή τη κατάσταση, μη νιώθοντας ότι τα κάνω όλα και συμφέρω, άσχετα που δείχνω ψύχραιμη και δίνω και κουράγιο, γιατί η ψυχούλα τους το ξέρει αν θέλουν να βλέπουν το παιδί τους να ταλαιπωρείται και εγώ να προσπαθώ να μην το δείξω μέσα από την αποστασιοποίησή μου.
Σήμερα το πρωί στο γραφείο, έβαλα λίγο το ραδιόφωνο στο κινητό, να με συντροφεύει εν ώρα εργασίας. Αυτό το τραγούδι του Γιάννη Βαρδή, "καρφώθηκε" μέσα μου όταν το άκουσα, είχα να το ακούσω και χρόνια, ίσως, αλλά ήρθε και με ακολούθησε μέχρι τώρα που περασμένα μεσάνυχτα, γράφω ξανά, σαν τον παλιό καιρό, το πληκτρολόγιό μου, οι σκέψεις μου κι εγώ αντάμα.
(c) Marialena, 24/5/2014
Αναρτήσεις
