I wonder where you are

Καλησπέρα…

Ναι, σε εσένα μιλάω, εσένα απέναντί μου. Δεν με αναγνωρίζεις? Το είδωλό σου είμαι ή να πω καλύτερα εσύ είσαι το είδωλό μου στον καθρέφτη. Κοίταξέ με, κάνε εσύ τη πρώτη κίνηση, σε παρακαλώ, ναι… κοίταξέ με τα μάτια μου, σαν να ήτανε δικά σου. Δε ξέρω γιατί, αλλά θέλησα απόψε να σου μιλήσω ξανά, μετά από καιρό. Να σου πω που όταν γύρισα από το γραφείο και βγήκα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου, ενώ ο ήλιος έλουζε ακόμα τη πλάση και φώτιζε με το θερμό του φως το τοπίο, ένιωσα τόσο έντονα την ανάγκη να σου εκμυστηρευθώ αυτό που ακούω χρόνια μα προσπερνούσα με συγκατάβαση, μη αντιλαμβανόμενη το νόημα αυτής της διαπίστωσης: Ο πλούτος υπάρχει μονάχα στα συναισθήματα και μάλιστα σε αυτά που δημιουργείς την ευκαιρία να τα μοιράζεσαι, αυτό αισθάνθηκα τη στιγμή εκείνη που η ματιά μου περιπλανήθηκε στα οικεία σημάδια στο χώρο, μέσα στον ανεπαίσθητο χρόνο της μιας και μοναδικής στιγμής. Κι έπειτα σκαρφάλωσε στο μυαλό μου η μελωδία του τραγουδιού

i wonder were you are 
i wanna know were you are 
i need to find the love i once had for you 
i wonder were you are...

γιατί «..ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη…» που λέει και η Ελευθερία η Αρβανιτάκη. Θέλω να παραδεχτώ πως αισθάνομαι ευάλωτη, ευσυγκίνητη, ευαίσθητη, ανασφαλής και ανώριμη, ώρες ώρες. Ναι, με όλα αυτά μαζί πάει και η γυναίκα χταπόδι, που εξυπηρετεί, βοηθά, συντρέχει, κατανοεί, φτιάχνει πράγματα, βρίσκει λύσεις, κάνει ένα βήμα μπροστά και δυο πίσω, γιατί δεν μπορεί την υπερέκθεση για ένα μπράβο ή ευχαριστώ που θέλει να ακούσει, αλλά δεν της χρωστάει κανείς να της το χαρίσει, έτσι που έχουμε μάθει να ζούμε. Αυτήν εδώ τη γυναίκα έχεις απόψε απέναντί σου, αντικατοπτρισμέ μου. Θα ήθελα να με αντίκριζες χαμένη μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, να ακουμπώ το κεφάλι μου γλυκά, αφημένη στη ζεστασιά του κορμιού του συντρόφου μου, μέχρι να σβήσω αποκαμωμένη. Θα μου πεις τώρα, στιγμή είναι αυτή που ενσαρκώνω με τη φαντασία μου, όπως τόσες άλλες, χιλιάδες, εκατομμύρια στιγμές στη ταινία της ζωής του καθενός μας. Γι’ αυτή τη συλλογή στιγμών ζούμε, τη συρραφή στο θυμικό μας ετερόκλητων αναμνήσεων και διαφορετικών συναισθημάτων που διαπλάθουν στο μυαλό το φανταστικό μας σενάριο. Ναι, δεν θα διαφωνήσω σε αυτό που λες, να προσθέσω κιόλας πως αυτή η συλλογή στιγμών εκτίθεται πάνω στο τρένο της αδιάκοπης πορείας στο χρόνο, της βουτιάς στον χωροχρόνο, τον άχρονο και αδιερεύνητο συνάμα. Θέλω να σου μιλήσω για πολλά, όσα τόσον καιρό δεν εύρισκα τις λέξεις για να τα χρωματίσω, όσα σαν σκιές περιπλανιόταν μέσα μου και καλύπτονταν από ένα πέπλο αορατότητας. «Ορατών τε πάντων και αοράτων» που αναφέρεται στο Σύμβολο της Πίστεως. Σε αφήνω με το φυτίλι να σιγοκαίει και τη Νύμφη της Έκφρασης να καιροφυλακτεί να δώσει το κλειδί σε μια ακόμη «αποκάλυψη» εντός μου. Το φεγγάρι γεμίζει, το πρόσεξες?
Καληνύχτα…
Marialena, 28/9/2012