Νευρώσεις 1-0

Είχα ακούσει κάποτε από τη Μαρία Φωτεινού, καθηγήτρια και ερευνήτρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς, πως δεν υπάρχει σύγχρονος άνθρωπος που να μην κουβαλάει κάποια νεύρωση και αυτό ομολογώ, πως το είχα κρατήσει ως συνειδητοποίηση στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Σαν άνθρωπος, θεωρώ πως είμαι αρκετά ισορροπημένη, έχοντας ακόμα "σώας τας φρένας", όπως έλεγαν παλιά στις διαθήκες και μέχρι σήμερα δεν έχω, ούτε χρειάζομαι κάποια εξάρτηση για να πορεύομαι στην καθημερινότητά μου. Με λίγα λόγια θα με περιέγραφα ως έναν άνθρωπο που αισθάνεται σιγουριά μέσα σε ένα οικείο περιβάλλον και με συνήθειες μάλλον προβλέψιμες και αρκούντως συντηρητικές, με μικρές αναλαμπές ρίσκου σε ιδιαίτερες περιπτώσεις.

Όμως, επειδή κρύβω και εγώ μέσα μου ένα μικρό νευρωτικό εαυτό, αυτός εμφανίζεται σε όσα έχουν να κάνουν με τις "προεκτάσεις" του εαυτού μου, τα υλικά αγαθά που με υπηρετούν μέσα από τον χειρισμό και την συνύπαρξη μαζί τους. Ο Jocker μου, εξανθρωπίζει και προσωποποιεί όσα αντικείμενα, αποκτούν στα χέρια μου "ζωή" και με συνδέουν με την ευχαρίστηση, αλλά και την εξυπηρέτησή μου ως πολίτη αυτού του κόσμου.

Ναι, εν ολίγοις μιλάω για τα οχήματα που οδηγώ και έχω στη κατοχή μου και πέραν της μηχανικής τους υπόστασης, στα μάτια μου μεταμορφώνονται σε έμψυχα πλάσματα που συμβιώνουν μαζί μου, μέχρι αντικαταστάσεως. Σαφώς και το είχα αυτό από παιδί, τον εξανθρωπισμό και τον θαυμασμό για ότι με "πήγαινε" βόλτα και ήταν το μαγικό χαλί για την αχόρταγη παιδική μου φαντασία, αλλά μεγαλώνοντας αυτή η σχέση με ακολούθησε μέχρι σήμερα.

Το να είμαι λάτρης της τεχνολογίας και όσων εφαρμογών της με κάνουν να ριγώ από συγκίνηση, είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου πολύ ζωντανό και ιδιαίτερο, που σε κάθε βολική ευκαιρία με γεμίζει από μια αίσθηση απόλαυσης και ανακάλυψης του υπέροχου αυτού κόσμου, που τα όριά του είναι πέραν από τη φαντασία κάθε κοινού ανθρώπου. Πολλές φορές, αυτό το σύμπαν μοιάζει να είναι πολύ πιο συναρπαστικό κιόλας, από όσα εύπεπτα και ανόητα, επιπλέουν στον αφρό της ασημαντότητας της στιγμής μας.

Θα έλεγα μάλιστα, πως η γυναικεία μου πλευρά, συνυπάρχει αρμονικά με αυτό το "αρσενικό" κομμάτι, που μπλέκονται γλυκά μέσα μου και αλληλεπιδρούν επί καθημερινής βάσεως. Όμως, διερωτώμαι γιατί εναποθέτω τόση μεγάλη συναισθηματική αξία στα οχήματά μου, τόση όση στον εαυτό μου τον ίδιο ουδέποτε ένιωσα την ανάγκη να το κάνω...

Γιατί, άραγε, ενώ είναι αυταπόδεικτο, ότι κανείς δεν είναι "τέλειος" (μεγάλη σκιάχτρα στη σκέψη μας αυτή, μπορεί να πάρεις τη ζωή σου λάθος αναζητώντας το τέλειο), προβάλλω αυτήν την ιδιότητα στο σκούτερ και το αυτοκίνητό μου? Γιατί στην αίσθηση της απώλειας της τελειότητας στα χαρακτηριστικά τους, βάζω πρώτη προτεραιότητα την αποκατάσταση της εικόνας τους μέσα μου.

Σαφώς και φθείρονται, όπως γερνάμε και εμείς και η πρώτη τους λάμψη παίρνει μέσα μας τη μορφή της αγαπημένης συνήθειας, ή της εξόδου διαφυγής, ανάλογα το πόσο πωρωμένοι είμαστε. Σε έναν κόσμο, που αλλάζουν οι ισορροπίες διαρκώς, σε ένα σύμπαν με τους δικούς του αέναους και καταλυτικούς κανόνες, τι αγκυροβόλι προσφέρει η αναζήτηση της τελειότητας μέσα από κάποια στην ουσία, μηχανήματα? Τι προβάλλω πάνω τους που θα ήθελα να έχουν για να νιώθω πως ο μικρός και ασταθής κόσμος μου, αντλεί μια κάποια σχέση ικανοποίησης και ασφάλειας μέσα από τη χρήση τους?

Αν σας έχει τύχει, να γδάρετε ζάντα καινούργιου αυτοκινήτου και η πρώτη σας σκέψη είναι πότε θα πάτε να την επισκευάσετε για να μην δείχνει "άσχημο" το αμάξι, ή αν τρίζει ο ανεμοθώρακας του σκούτερ σας και δεν ησυχάζετε μέχρι να τον φέρετε στα ίσια του, τότε μάλλον ξέρετε για τι μιλάω. Να προσθέσω κιόλας την "αρρώστια" της βελτίωσης και ότι αυτό συνεπάγεται, που αν το δούμε τελείως εγκεφαλικά, είναι στο μυαλό μας και μόνο, αλλά στους ομόσταυλους οπαδούς της τεχνολογίας, είναι μονόδρομος.

Ωραία, να το κάνω "σφαίρα" το αυτοκίνητο, να τρέχει σαν τρελό και να γκαζώνει μέχρι τα 220 χλμ/ώρα. Και λοιπόν? Να βάλω και νέα μετάδοση στο σκούτερ π.χ. για να πηγαίνει πιο άνετα δικάβαλο και να μην ζορίζεται στο 10%, της χρήσης του εκτός πόλεως. Και λοιπόν? Αν μπορεί κάποιος να μου απαντήσει εμπεριστατωμένα, τα συν και τα πλην, θα του βγάλω το καπέλο!

Γιατί "τρέχουμε" να φτιάξουμε πράγματα που τονώνουν τον εγωισμό μας, ή την αυτάρεσκειά μας ή καλύτερα να τολμήσω να πω την ανασφάλεια που μας δέρνει και για τα υπόλοιπα "γαία πυρί μειχθήτω" (κοινώς: δε πάει να καεί το πελεκούδι, τι με νοιάζει εμένα).

Ποιόν εαυτό θα θέλαμε να είχαμε, για να αισθανόμαστε σημαντικοί, όπως τα οχήματά μας? Τι ψάχνουμε, μέσα μας, να βρούμε που το προβάλλουμε στο γκάζι που ανοίγουμε, στη στροφή που παίρνουμε, στις διαδρομές που κάνουμε? Για μένα το γυάλισμα του αμαξώματος του αυτοκινήτου κάθε τέλος του καλοκαιριού, είναι μια ψυχαναλυτική διαδικασία, καθώς ασχολούμενη επί ώρες ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο με τις λαμαρίνες του και χαϊδεύοντας το, βάζοντας και βγάζοντας το κερί στις καμπύλες και τις ευθείες του, αποκτώ μιαν ακόμα πιο ιδιαίτερη σχέση μαζί του, αφού η φροντίδα που δέχεται από εμένα, είναι προσωπικά, μια πράξη αγάπης.

Αν το καλοσκεφθεί κανείς, τίποτε από αυτές τις τυπολατρίες δεν έχουμε ανάγκη, για να διαβιούμε μέσα σε μιαν απαιτητική ροή των συνθηκών της ζωής μας. Από την άλλη, το μόνο σίγουρο είναι, πως όσο ωθούμαστε να λειτουργούμε υπό πίεση, τόσο θα βρίσκουμε βαλβίδες αποσυμπίεσης, σαν κι αυτή τη νεύρωση, για να αφήνουμε λίγο από τον ατμό να βγαίνει από μέσα μας, χωρίς να βλάπτουμε εαυτόν και τους άλλους γύρω μας.

Marialena, 15/1/2010