Το έναυσμα δόθηκε όταν μετά από τουλάχιστον μια δεκαετία και βάλε που είχα να δω τη Χαρούλα, όταν παίζαμε τένις στον ίδιο όμιλο, με βρήκε στο Facebook & έτσι ήρθαμε ανέλπιστα ξανά σε επαφή. Η πρόταση για συνάντηση ήλθε λίγες μέρες μετά που βρήκαμε και άλλες συμμαθήτριες από τη τάξη μας και έτσι έπεσε η ιδέα για να βρεθούμε το σαββατοκύριακο για καφέ στη πλατεία της περιοχής του σχολείου μας.
Η χαρά ήταν μεγάλη, αφού μετά από μια εικοσαετία πια, καθίσαμε στον πεζόδρομο και αρχίσαμε με παιδικό ενθουσιασμό να αφηγούμαστε στιγμιότυπα από τη κοινή σχολική μας ζωή. Μαζί μας και η Μαρίνα που ζει πια μόνιμα στα Γιάννενα, η Μαργαρίτα και η Άννυ που συμπλήρωσαν τη συντροφιά και αρχίσαμε να τιτιβίζουμε με τα πριν και τα μετά μας.
Το ντροπαλό παιδί που ήμουν τότε, ήταν και ζουζούνα συν τις άλλοις, χαρακτηριστικό που έχω κρατήσει μέχρι και σήμερα ενεργό, ειδικά με ανθρώπους που νιώθουμε όμορφα μαζί και αυτό έβγαινε κατά τη διάρκεια όλης της ώρας που είμασταν μαζί.
Γελάσαμε πολύ όταν ποζάραμε στη φωτογραφική μηχανή μου που την τοποθέτησα αντί σε τρίποδο, στο απέναντι τραπέζι και μέχρι να βάλω τη χρονοκαθυστέρηση, μας άκουσε όλος ο πεζόδρομος από τα πειράγματα και όταν φτάσαμε στο παλιό κτήριο που φιλοξενούσε τότε το σχολείο μας και ένας ανύποπτος γείτονας προθυμοποιήθηκε να μας φωτογραφίσει όλες μαζί (αν μπορούσε ας έκανε και αλλιώς ο άμοιρος!)
Είναι ωραίο να κρατάς επαφή με τους ανθρώπους που αποτέλεσαν τα φιλαράκια στα σχολικά χρόνια, ειδικά αν υπάρχει αμοιβαία διάθεση και όρεξη να κρατήσεις την επαφή και τώρα που "μεγάλωσες". Μας έλειψαν αρκετοί από το μέτρημα, φίλες και φίλοι που λόγω υποχρεώσεων δεν μπόρεσαν να έλθουν, αλλά ευελπιστούμε την επόμενη φορά που θα συναντηθεί η τάξη του '89, να είμαστε ακόμα περισσότεροι στη συντροφιά μας.
Τι μένει? Μια γλυκιά αίσθηση για τα χρόνια που πέρασαν τόσο γρήγορα, αλλά μένουν για πάντα στη καρδιά μας...
Μαριαλένα, 22/11/2010
Αναρτήσεις
